The Beatles: ik heb er niets mee, maar ook niets op tegen. De reden dat ik alsnog een film over The Beatles ging kijken is omdat het speelt met het ‘wat als’-principe. Wat als van de een op de andere dag je wakker wordt in een wereld waarin The Beatles nooit hebben bestaan, maar jij wel al hun nummers kent?
Dat overkomt de niet zo succesvolle singer-songwriter Jack (Himesh Patel). Hij hoeft er niet lang over na te denken om te besluiten dat hij de nummers van The Beatles gaat uitbrengen alsof het zijn eigen nummers zijn, wat natuurlijk inslaat als een bom in de popmuziekwereld. Maar probeer dan maar eens de juiste lyrics te herinneren. Bovendien vragen modernere tijden ook om modernere teksten.
Zo’n setting zet je natuurlijk aan het denken: wat zou jij doen in deze alternatieve realiteit? Dat is het leuke van het ‘wat als’-principe in films. Maar in Yesterday dat het vooral een basis om een leuk feelgood verhaal op te bouwen. De personages zijn goed geschreven en net een tikje overdreven voor een komisch randje. Het (onvermijdelijke) romantische plotje is aan de kleffe kant, maar verrassend interessant genoeg om te blijven volgen. Jack is een echte goedzak en het verhaal gaat dus ook over hoe hij omgaat met de moedwillige leugen die hij nu leeft. Dat hij dat een lange tijd volhoudt kan komen door de verschrikkelijke nepheid van de top van de popmuziek, in Yesterday gepersonificeerd door Ed Sheeran in eigen persoon. Verder kan je natuurlijk veel liedjes van The Beatles verwachten en koos regisseur Danny Boyle (Slumdog Millionaire, 127 Hours) voor opvallende camerahoeken in schuin kikkerperspectief om je bij de les te houden. Al met al een leuk, muzikaal, Brits feelgood drama met een klein scifi-randje.
