Japanse cinema heeft een lange traditie van kaiju: kolossale monsters die steden vertrappen, zoals Godzilla of de monsters uit The Power Rangers. Regisseur Guillermo del Toro maakte met Pacific Rim een hedendaagse Amerikaanse variant waarin het Westen al jarenlang deze monsters moet afhouden, die op onverklaarbare wijze uit de zee verschijnen. Nou ben ik niet zo van het kaiju-genre, maar deze veel geprezen blockbuster moest ik toch een keer zien.
Je valt meteen met de neus in de actie: het verhaal speelt zich af in een tijd waarin mensen al jarenlang tegen kaiju vechten en de hele economie en technologische ontwikkeling gebaseerd is op het produceren van robots van tientallen meters hoog genaamd Jaegers (in andere kaiju-verhalen ook wel mecha genoemd). Daarin neemt een tweetal piloten plaats dat hun brein met elkaar verbindt zodat ze krachtig genoeg zijn om het monster de hersens in te slaan voordat hij de kuststeden bereikt. De mensheid is echter aan de verliezende hand en steeds meer Jaeger laten het leven, waardoor de opperbaas (Idris Elba) genoodzaakt is een ex-Jaeger met een trauma en een nieuweling aan elkaar te koppelen.
Zo’n episch verhaal vraagt om epische beelden, en die krijg je meer dan genoeg. Pacific Rim draait om de actiescènes, die er – toegegeven – in hun grootsheid en traagheid piekfijn uit zien. Het zijn er alleen nogal veel en ze lijken erg op elkaar. Del Toro is ook niet zuinig geweest op het gebruik van ‘the booj': het welbekende geluidseffect van een aflopende bastoon die je hoort vlak voor er een explosie, klap of slow-motion shot verschijnt. Het spreekt voor zich dat de inhoud daaronder lijdt. Wetenschappelijke logica daargelaten hebben de dialogen weinig om het lijf. De komische bijrollen zijn weggelegd voor wetenschapsduo, vertolkt door Charlie Day (onder andere Horrible Bosses) die nog wel een oké personage heeft, en Burn Gorman die zo lijkt weggelopen uit een kindergriezelfilm. Pacific Rim had best een uurtje korter gekund zodat er meer aandacht is voor unieke gevechten en zonder afleiding door onzinnige personages, maar als genrefilm komt hij er mee weg.
