Andy Samberg is een multitalent. Hij is een cultfenomeen met zijn satirische komediegroep The Lonely Island en speelt de hoofdrol in misschien wel de leukste politieserie ooit: Brooklyn Nine Nine. Dat er nu een tijdreisfilm – mijn favoriete genre – is met Andy Samberg in de hoofdrol is een gift van de goden. Wat blijkt? Samberg doet het ook prima in een serieuze rol. Palm Springs is de debuutfilm van regisseur Max Barbakow.
Wat gebeurt er als een genre bijna helemaal uitgespeeld is? Dan ga je meta. In Palm Springs gebeurt dat door bij het begin van de film meteen te veronderstellen dat je snapt hoe tijdreisfilms werken, in het bijzonder het Groundhog Day-principe: elke keer als je wakker wordt beleef je dezelfde dag opnieuw en opnieuw. Het decor is de huwelijksdag van de zus van de vriendin van Niles (Andy Samberg). Niles probeert daar bruidsmeisje Sarah (Cristin Milioti) te versieren, wat aardig lukt omdat hij verrassend goed weet wat ze leuk vindt. Het duurt niet lang voordat het bovennatuurlijke de kop op steekt en Niles en Sarah samen vastzitten in een tijdlus. Tja, wat doe je dan?
Waar de klassieker Groundhog Day zich richt op iemand die voor het eerst in een tijdlus terecht komt, zien we hier ook iemand die er al tientallen, mogelijk honderden dagen in zit – het is immers lastig bijhouden als elke dag hetzelfde is. Een vrij unieke invalshoek in het genre. Sambergs personage ontwikkelt zich door verschillende stadia in het verhaal: hedonistisch, nihilistisch, depressief, stapelverliefd, hij maakt het allemaal mee. Palm Springs kent dus best wat tragische momenten, wat luchtig wordt gehouden met hier en daar een woordgrap en zwarte humor. Samberg hangt niet alleen maar de clown uit: hij kan ook serieus en zelfs romantisch spelen. Cristin Milioti is nog niet zo bekend in de filmwereld maar ook zij speelt haar personage erg goed, die bijna net zoveel emoties doormaakt. De zowel grappige als angstaanjagende bijrol van J.K. Simmons mag ook even genoemd worden. Het verhaal zet je aan het denken over de vraag voor wie of wat je leeft, en laat zien hoe ingewikkeld en moeilijk groei in relaties kan zijn. Die serieuze laag, en de mooie styling – dromerig, maar niet te dik er bovenop – in combinatie met een flinke dosis meta-verwijzingen naar het genre, maken van Palm Springs nu al een tijdloos juweeltje.
