Het is alweer zeven (!) jaar geleden dat wij deel twee van The Hunger Games keken en er over schreven. Daarna verloren we de saga uit het oog en bedachten ons laatst ineens dat we nog twee films te goed hadden: deel 1 en 2 van de finale van de trilogie, waarmee de boekverfilming ten einde komt. Waar de eerste delen zich vooral richtten op de Spelen en de wereld die Katniss op z’n kop zet met haar ontsnappingsactie, richt de derde film zich op het politiek spel.
Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) heeft zich teruggetrokken in District 13, waar in alle stilte is gewerkt aan een plan om terug te slaan en de tirannie van president Snow te stoppen – en daarmee ook The Hunger Games. Ze laat zich overhalen om mee te werken en haar gezicht in te zetten als politiek pion voor de lager gelegen districten. Met strakke propagandafilms, framing van nieuws en emotionele, moedige speeches werken ze samen hard naar het moment om de natie te redden.
Hoewel de film niet zo lang aanvoelt, is het toch duidelijk een filler movie als opzet voor deel 2. Het politiek spel is wel interessant, maar een beetje afstandelijk, niet altijd even consistent, en soms wat eentonig. De tweede helft maakt dat goed met iets meer actie. De spanning die erin zit is vooral gebaseerd op een instabiele en tikkeltje egocentrische Katniss, die toch een beetje voorspelbaar begint te worden. Maar natuurlijk speelt Lawrence de rol nog steeds erg goed. Met een gat van zeven jaar tussen film 2 en 3 was het soms even zoeken naar wie wie is, maar ook als je het boek niet hebt gelezen kom je daar vanzelf achter. Stilistisch zit de film mooi in elkaar – voor de scènes waarin schoonheid ruimte krijgt dan. Want het gros van de film speelt zich af in bunkers en onder de grond. Hopelijk eindigt Mockingjay Part 2 met een knaller, want dit eerste deel was nog niet zo krachtig.
