De film waar je dit jaar echt niet onderuit kon was Parasite (oorspronkelijke titel: Gisaengchung). Hij won als eerste niet-Amerikaanse film de Oscar voor beste film (of eigenlijk sleepte hij vier Oscars binnen) en dat is meer dan terecht. Regisseur/schrijver Bong Joon Ho gooide al eerder hoge ogen met Snowpiercer en Okja en met Parasite zet deze Zuid-Koreaanse filmmaker zijn stijgende lijn voort.
In Zuid-Korea kan het verschil tussen arm en rijk enorm zijn. De familie Kim woont met twee ouders en twee adolescenten in een piepklein appartementje onder straatniveau. Zoonlief krijgt een unieke kans om bij een rijke familie bijles te geven, om zo inkomen te genereren. Dat gaat goed, en hij introduceert zijn zus onder een pseudoniem als geschikte kandidaat voor kunstlerares. Niet veel later weten de kids hun ouders ook te koppelen aan de rijke familie en hebben ze eindelijk meer zekerheid in hun leven. Tot ze een geheim ontdekken in het huis van hun nieuwe werkgevers.
Ik hou de beschrijving expres beknopt, want een belangrijk onderdeel van Parasite is de manier waarop het verhaal verteld wordt. Je wordt lange tijd op het verkeerde been gezet van de motivatie van personages en van hun kunnen. Het script is ijzersterk, en het acteerwerk is met gevoel en genuanceerd. De sterke familieband bij de Kims komt goed naar voren: ze staan 100% achter elkaar, wat er ook gebeurt. En daar komt de naam van de film om de hoek kijken. De arme familie is een soort parasiet bij de rijken, maar ze hebben ook elkaar nodig om in leven te blijven. Net als in Snowpiercer snijdt Bong Joon Ho hier het thema van ongelijkheid en moraliteit aan, en de schrijnende realiteit van arme Koreanen. Een familiedrama met zo’n zwaar thema heeft hij knap omgezet in duistere humor, waardoor er toch een klein beetje te lachen valt. Parasite ziet er ook nog eens goed uit, met een strakke cinematografie die helemaal past bij het ultramoderne dure huis. Of die Oscar nou terecht was of niet: Parasite is gelaagd, spannend en verveelt geen moment. Boon Joon Ho bracht de film ook in zwart-wit uit. Wij zagen ‘m in kleur, maar we begrijpen goed dat zwart-wit een extra unheimlich laagje meegeeft.
