Wij keken The Killing of a Sacred Deer zonder te weten dat deze film van de Griek Yorgos Lanthimos is. Als je The Lobster hebt gezien weet je wat je kan verwachten: vreemde personages in een luguber plot, maar het intrigeert wel. Daar moet je natuurlijk maar net van houden. Gelukkig is de weirdness in The Killing of a Sacred Deer makkelijker te accepteren dan in zijn vorige film, mede te danken aan Barry Keoghan die zijn rol als vreemde puber met autistische trekjes beangstigend goed invult.
Het verhaal draait om een rijk gezin met aan het hoofd de chirurg Steven Murphy (Colin Farrell). Hij werkt hard, geeft om zijn kinderen en voedt ze gedisciplineerd op. Wanneer één van hen iets overkomt en geen van Stevens collega-artsen kunnen ontdekken wat de oorzaak is, lijkt Martin, een zestienjarige jongen die Steven onder zijn hoede heeft, er iets mee te maken te hebben en komt hij voor een verschrikkelijk dilemma te staan.
Juist omdat The Killing of a Sacred Deer zo bevreemdend is, kan je het beste zo min mogelijk van te voren erover weten. Het begint traag, met een soundtrack die enkel bestaat uit onheilspellende klanken, en de acteurs spelen alsof ze in trance zijn. Die leegte geeft ruimte voor interpretatie, waardoor de beleving voor iedereen iets anders zal zijn. Toch is er een strakke verhaallijn, waarin de protagonist de moeilijkste keuze van zijn leven moet maken. Een filosofische film over ethiek dus. Dat is niet zo gek als je bedenkt dat het plot gebaseerd is op een klassiek Grieks verhaal. En net als die verhalen moet je The Killing of a Sacred Deer ook niet volledig letterlijk nemen. Visueel is de film piekfijn in orde – inclusief een aantal aardig pikante scènes – en op sommige momenten zit je op het puntje van je stoel door de spanning. Dit doet ook denken aan de fantastische film Prisoners. Ga je er met open blik in, dan zal The Killing of a Sacred Deer je zeker weten te pakken.
