Als internetgeeks moesten we ‘Wreck-it Ralph deel twee’ wel gaan zien, ook al was het eerste deel niet heel bijzonder. Maar als je een film baseert op verwijzingen uit de popcultuur kan je er altijd wel plezier uit halen. Zo ook in dit deel, waarin zeven jaar later Ralph en zijn digitale vrienden worden aangesloten op het internet.
Een kleine recap: Wreck-it Ralph is een personage uit een oude spelcomputer. Hij en andere personages kunnen via bekabeling bij elkaar op bezoek waardoor je allerlei bekende figuren voorbij ziet komen; van Pacman tot Tetrisblokken. De wereld van Ralph is nu nog groter door een internetaansluiting, met tientallen verwijzingen naar Google, memes, popup-software en moderne online games. Ralph (John C. Reilly) en zijn beste vriendin Vanellope (Sarah Silverman) besluiten via het internet eBay op te zoeken, waar ze een onderdeel willen kopen voor de kapotte spelkast van Vanellope. Lukt dat niet, dan is er een kans dat Vanellope nooit meer naar huis kan.
Waar volwassenen in deel één vooral getrakteerd werden op nostalgie, is het vervolg een stuk moderner. En dat maakt de animatie toch een stuk minder interessant voor de oudere kijker. Ook lijkt Ralph een stuk koppiger en vervelender dan in het eerste deel. De snelle dubbelzinnige humor is wel weer aanwezig waardoor je met je kids mee kan lachen, en het verhaal heeft een duidelijke boodschap: zo ga je er mee om als de wegen scheiden tussen jou en je beste vriend(in). Het meest memorabele aan Ralph Breaks the Internet is waarschijnlijk nog wel de prinsessenscène, waar een stuk of tien Disneyprinsessen samenkomen. Cross-referenties zijn altijd leuk, maar de maniertjes van de prinsessen (zelfs de klassieke meisjes als Pocahontas en Sneeuwwitje) zijn echt goed uitgevoerd waardoor je ze onmiddellijk herkent. Een prima filmpje voor de kids dus, maar als millennial haal je er toch minder plezier uit dan bij z’n voorganger.
