Wes Anderson, welke cinefiel houdt niet van hem? Zijn fantastische personages en dromerige beelden nemen je mee naar een compleet andere wereld. Met de stop motion film Fantastic Mr. Fox gooide hij al hoge ogen, dus toen bekend werd dat hij met nóg een stop motion film kwam stond die natuurlijk bovenaan onze kijklijst. Opnieuw een dierenepos: honden in Japan.
In de toekomst zijn honden daar zo’n plaag geworden, dat de hondenhatende burgemeester van Megasaki besluit om ze allemaal te verbannen naar een nabijgelegen eiland, dat tevens als vuilnisbelt dient. De blaffende bewoners van het eilandje zijn dan ook allemaal ziek en ondervoed. Een groepje honden dat veel samen optrekt komt op een dag een mensenkind tegen, een avontuurlijke jongen die op zoek is naar zijn eigen verloren hond.
Het is voor het eerst dat een verhaal van Wes Anderson een duidelijke, maatschappijkritische ondertoon heeft – vooral naar Japan gericht. Maar dat is niet erg, want naast die kleine volwassen verandering is Isle of Dogs een prachtige, schattige en aandoenlijke film. Anderson heeft ervoor gekozen om de Japanse mensen daadwerkelijk Japans te laten spreken, en dat wordt niet ondertiteld. In plaats daarvan moet je aan de context opmaken wat er gezegd wordt, of wordt het creatief opgelost via ‘toevallig aanwezige’ tolken. De viervoeters (ingesproken door bekende mensen als Bill Murray, Bryan Cranston en Jeff Goldblum) hebben allemaal hun eigen (honden)karakter, wat grappige gesprekken oplevert. Hoewel de film de tijd neemt om het verhaal te ontvouwen is elke seconde boeiend om naar te kijken. De animatie is prachtig gedaan, met ongelooflijk veel oog voor detail. Anderson koos ervoor om het typische stotterige stijltje erin te houden, in plaats van bijvoorbeeld Kubo and the Two Strings waarbij het net een computeranimatie lijkt. Ook kun je je vermaken met de vele verwijzingen naar Japanse popcultuur, onder andere dat alles wat je in de film op een beeldscherm ziet, in anime-stijl is. Hoewel Isle of Dogs dus een kleine stijlbreuk heeft met Wes Andersons eerdere werk en de film ietsje serieuzer lijkt, is het een heerlijk verhaal om even de wereld om je heen te vergeten.
