Soms heb je films die je bewaart voor een bepaald moment, zoals een date of een filmavond met je vrienden. Zelf kijk ik een bepaald slag film alleen wanneer ik ziek ben. Een dergelijke film moet aan specifieke eisen voldoen: makkelijk te volgen en uitermate feelgood zodat ik mijn griepje/buikpijn/gebroken ledemaat even kan vergeten. Uit die categorie komt Oz the Great and Powerful, een prequel op de legendarische musical The Wizard of Oz uit 1939.
In Oz the Great and Powerful volgen we tovenaar Oscars reis naar het land van Oz in plaats van meisje Dorothy, dat er pas vele jaren later terecht zou komen. Oscar (bijnaam: Oz, en gespeeld door James Franco) is in de echte wereld een zwendelaar en dat is in Oz niet anders: wanneer hij in Oz terecht komt maakt hij een meisje (Mila Kunis) – zeg maar heks – wijs dat hij de tovenaar uit een oude profetie is. Al gauw blijkt dat hij de juiste heks moet ombrengen met zijn niet bestaande krachten om Oz en zijn kleurrijke inwoners te redden.
Het mooiste aan Oz is ongetwijfeld het decor, wat er oogstrelend uit ziet, net als het CGI porseleinen meisje. De technologie van tegenwoordig weet texturen zoveel mooier te animeren dan vroeger, waardoor het land van Oz echt tot leven komt. Wanneer je de prequel echter vergelijkt met zijn 75-jarige voorganger komt er een duidelijke winnaar uit de bus. Bij Oz the Great and Powerful ontbreekt namelijk het echte hart (de filmmagie om het zo maar uit te drukken) , de geweldige liedjes en de juiste acteurs om het verhaal over te brengen. De casting is dusdanig hedendaags dat geen van de hoofdrolspelers overkomt als een inwoner van Oz. Gelukkig hou je van de film wel een feelgood-gevoel over zodat je deze luchtige adaptatie prima kan kijken met een half (ziek) oog.
