Om een of andere reden duurde het lang voordat Coco op onze radar verscheen, de nieuwste Pixarfilm. En wie Pixar kent weet dat hun animatiefilms nooit tegenvallen. Aangezien Coco zich in Mexico afspeelt en wij daar begin dit jaar nog zijn geweest, waren we natuurlijk heel benieuwd of Pixar zijn imago weer hoog weet te houden.
Coco is de naam van de overgrootmoeder van Miguel, een Mexicaans jongetje dat heel graag gitaar wilt spelen. Zijn hele familie is echter streng tegen muziek vanwege een verschrikkelijke gebeurtenis in het verleden. Als Miguel tijdens de Dag van de Doden de gitaar ‘leent’ van zijn grote voorbeeld, wijlen Ernesto de la Cruz, wordt hij vervloekt en komt hij terecht in het Land van de Doden. Hij moet voor zonsondergang eruit zien te komen, anders kan hij niet meer terug naar de normale wereld en zijn familie.
Coco is weer Pixar all over the place: een familiedrama als basis, een vrolijke side kick in de vorm van een straathond, mooie animaties en kleuren, sterke liedjes en moralistisch. Maar Coco wijkt enigszins af in aandacht voor het land waarin het verhaal zich afspeelt. Er worden heel veel Mexicaanse woorden in de spreektaal gebruikt (die je prima kan begrijpen door context, ook voor kinderen), en de Mexicaanse cultuur is alom aanwezig in de vorm van tradities, natuur en normen. Als je in Mexico bent geweest is dat natuurlijk een feest van herkenning. Op een dieper niveau gaat Coco over de waarde van familie, respect voor de passie van anderen en het in gedachten houden van overledenen. Vrij serieuze thema’s dus. De liedjes zijn niet zo’n grote meezingers als in eerdere films en de slapstick humor met de straathond is ook wel eens scherper geweest, maar al met al is Coco een prachtige, spannende, cultuur-bewuste en tijdloze animatiefilm geworden.
