De films van regisseur en schrijver David Lynch hebben een cultstatus, en met een goede reden. Lynch is voornamelijk bekend van de jaren ’90 serie Twinpeaks, maar heeft ook een paar sterke films gemaakt die op een vreemde manier bij elkaar passen. Mulholland Dr. had ik nog niet gezien, en omdat Lost Highway mij wel intrigeerde was het nu tijd voor zijn andere klassieker.
In Mulholland Dr. staan twee vrouwen centraal: een slachtoffer van een auto-ongeluk met geheugenverlies (Laura Harring), en een Australische actrice die het gaat proberen te maken in Hollywood (Naomi Watts). Wanneer zij elkaar ontmoeten besluit de actrice de ander te helpen op een zoektocht naar wie ze is en wat er is gebeurd. Lynch zou Lynch niet zijn als er een omslagpunt komt waarop de surrealiteit toeneemt en de realiteit soms ver te zoeken is.
Toch is er logica te vinden in de warrige scènes die je te zien krijgt, al zijn er verschillende interpretaties mogelijk. Er wordt wel eens gezegd dat David Lynch’s films eigenlijk puzzels zonder eenduidige oplossing zijn, en dat maakt hij na Lost Highway opnieuw waar. De spanning wordt goed opgebouwd waarbij je er helemaal in zit. Naast het onduidelijke verhaal en de soms vreemde scènes zijn het acteerwerk en de cameravoering in de eerste helft juist erg normaal, bijna cliché Hollywood. Het feit dat het zich daar ook afspeelt zal er zeker mee te maken hebben. Zonder al te veel te spoilen of interpretatie op te dringen is Mulholland Dr. een sterke maar vrij te interpreteren film, waar je van moet houden.
