De animatiefilm lijkt een herintrede te doen als full feature speelfilm. Twee jaar terug gooide Anomalisa hoge ogen als stopmotion film, vorig jaar kwam de ‘eerste animatiefilm voor volwassenen’ uit en dit jaar zijn er zelfs twee succesvolle animaties: de Nederlandse productie The Red Turtle en de Amerikaanse Kubo and the Two Strings – hoewel deze laatste erg geïnspireerd is op Japanse thema’s.
Kubo is een kleine jongen die samen met zijn moeder alleen in een grot in de bergen woont. Hij zorgt voor haar, want ze wordt met de dag zwakker. Overdag trekt Kubo naar het dorp om daar zijn magische kunsten te vertonen: met zijn snaarinstrument wekt hij origami poppetjes tot leven en vertelt hij de mooiste verhalen. Ondanks de raad van zijn moeder komt Kubo in de problemen en wordt hij opgejaagd door zijn twee machtige tantes. Er is maar één uitweg mogelijk: op zoek naar de drie magische voorwerpen die de zussen van zijn moeder kunnen stoppen.
Kubo and the Two Strings is wat ze noemen ‘magisch realisme': er bestaat magie in de wereld maar er wordt niet expliciet aandacht aan geschonken. Dat laat je als kijker in het duister tasten in wat je precies kan verwachten. Langzaam ontdek je wat er met Kubo’s moeder aan de hand is, wat de magische krachten precies inhouden en wat de boosaardige zussen willen. De magische sfeer wordt extra benadrukt doordat de gehele film in stop-motion is gemaakt. Dat is zo goed gedaan dat wij de hele tijd dachten dat het gewoon een heel gedetailleerde animatiefilm is! Kubo and the Two Strings is op het moment de langste stop-motion film ooit gemaakt en daarmee heeft regisseur Travis Knight zijn eigen record met Coraline verbroken. De visuele stijl is echt uniek, met een duidelijke inspiratie op Japanse geisha’s, anime, spiritualiteit en familiebanden. Toch merk je goed dat het een Amerikaanse productie is, want de makers vonden het blijkbaar nodig om typische flauwe Amerikaanse humor erin te verwerken om de toch wel diepe thematiek af te wisselen met luchtige scènes. Hierdoor lijkt de film niet goed te weten voor welke doelgroep deze bedoeld is: als familiefilm (maar daarvoor zitten er toch wel best enge beelden in) of als volwassen animatiefilm (maar daarvoor is de geforceerde humor overbodig). Ook de verhaallijn is een klassiek sprookje en biedt daardoor weinig originaliteit. Kubo and the Two Strings is desondanks gewoon een heel erg mooie animatie geworden met emotionele thema’s die zeker enkele tranen zullen trekken.
