In tijden van corona-quarantaine moet je toch wat met je tijd. Een Oscarwinnende film is soms wat zwaar en dan belanden wij vaak in de B-sectie van Netflix. Zo kwamen we uit bij Rampage, een over-de-top semikomische rampenfilm met Dwayne ‘The Rock’ Johnson. Acteren kan The Rock eigenlijk niet, hoewel hij het in Jumanji: Welcome to the Jungle best aardig deed. En ook deze keer krijgt hij te maken met de krachten der natuur.
Hij speelt namelijk primatoloog Davis Okoye, die met veel liefde een aantal gorilla’s in een reservaat verzorgt. Een geheime organisatie van de overheid betrekt hem bij een noodsituatie: er is een metersgroot wolfachtig beest gespot in de buurt van Chicago, die alles verscheurt wat in z’n weg komt. De favoriete albino gorilla van Davis vertoont ook plotseling aggressive symptomen. Wat blijkt: beide dieren zijn blootgesteld aan een geheime uitvinding van een evil company die ze muteert tot enorm grote en agressieve monsters, en ze zijn op weg naar Chicago. Tijd voor Davis en onderzoeker Dr. Kate Caldwell om de held uit te hangen.
Een film als deze moet je natuurlijk niet beoordelen op Oscar-criteria; aan alles is te zien dat de maker een vermakelijke actiefilm wilde maken in de stijl van Godzilla. De inspiratie voor Rampage was de gelijknamige arcade gamereeks uit 1986, en hier en daar zie je subtiele verwijzingen. Deze monsterfilm is een hommage aan de Japanse kaiju, een beetje zoals Colossal dat ook deed, en het doel is spektakel. Nou, dat is gelukt: jungle-achtervolgingen, schreeuwende monsters, gesloopte steden, helicopters: het zit er allemaal in. Rampage blijft daarin wel erg braaf. De personages hebben een kinderlijke naïviteit en van de dialogen mag je niet al teveel verwachten. Het plot heeft meer gaten dan dat je zou moeten accepteren. Maar er zijn ook wel wat pluspunten: de CGI is goed, de timing ook, en de rolverdeling is nog aardig modern met twee donkere hoofdrolspelers en vrouwen die intelligent zijn. Prima voor het hele gezin wanneer iedereen in quarantaine zit.
