Een paar weken, toen Fury Road net uit was, terug keken wij Mad Max om bekend te raken met de cultstatus die deze serie films inmiddels heeft verkregen. Je kan Fury Road ook kijken zonder het eerste deel gezien te hebben, maar aangezien de personages in de film uit dit jaar eigenlijk geen enkele vorm van achtergrond hebben is het wel raadzaam.
Mad Max: Fury Road begint met Max, dit keer gespeeld door Tom Hardy, in gevangenschap van volgelingen van de tiran Immortan Joe (Hugh Keays-Byrne, die al in het eerste deel de vijand van Max speelde). In wederom een post-apocalyptisch Australische woestijn wordt Max gebruikt als ‘blood bag': water is schaars en door bloedtransfusie kunnen de volgelingen (half lifes) langer leven. Terwijl hij vecht voor zijn vrijheid komt hij Furiosa tegen, een vrouw op een gigantische truck met de toekomstige vrouwen – zeg maar slavinnen – van Immortan Joe. Zij zoekt een manier om haar en de vrouwen naar een veilige plek te brengen.
Fury Road lijkt eigenlijk totaal niet op de eerste film(s). Dat is ook wel logisch als je weet hoe George Miller, de bedenker van de serie, deze films schreef: eerst alle actiescènes, dan het verhaal. Hefige achtervolgingen en inventieve vechtscènes spelen zich af in een met stof en gebrom van dieselmotoren omgeven woestijn. Om geen standaard actiefilm te maken heeft Miller bewust gekozen voor erg felle kleuren en sterke filter. Dat levert prachtige scènes op, minuut na minuut. En dan te bedenken dat er nauwelijks CGI is gebruikt. Het Dieselpunk stijltje wordt aangevuld schaarse maar theatrale dialogen, als Hardy meer dan één A4’tje tekst heeft is het veel. De achtbaan van chaos en actie laat weinig ruimte over voor verhaal en karakterontwikkeling en dat is een keuze die niet iedereen zal kunnen waarderen. Het personage met wie je je het meest kan inleven is waarschijnlijk Nux (Nicholas Hoult, uit Warm Bodies) die als naïeve volgeling er alles voor geeft om zijn doel te bereiken. Mad Max: Fury Road is een film die je alleen al moet zien om het prachtige kleurpalet, maar inhoudelijk hoef je er niets van te verwachten. Fury Road neemt zichzelf dan ook absoluut niet serieus, maar maakt zich zeker niet belachelijk.
