De vorige film die we zagen, Velvet Buzzsaw, was een bijzondere mix van kunst als onderwerp en horror als genre. Colossal is ook zo’n vreemde eend in de bijt: fantasy gemengd met drama en een vleugje comedy. De maker is de Spaanse Nacho Vigalondo, die wij al kenden van de fantastische tijdreisfilm Los Cronocrímenes. En net als die film is Colossal ondergewaardeerd.
Al helemaal omdat de hoofdrollen zijn besteed aan topacteurs: Anne Hathaway en Jason Sudeikis. Hathaway is de werkloze Gloria die haar leven niet bepaald op orde heeft. Mede door haar drank- en feestverslaving wordt ze door haar vriend het huis uit geschopt en keert ze terug naar haar oude leegstaande woning in het dorp waar ze opgroeide. Daar treft ze Oscar (Sudeikis), die het dorpje nooit heeft verlaten en eigenaar is van de plaatselijke bar. Terwijl ze daar probeert om haar leven weer op de rails te krijgen raakt de wereld in shock door een ramp in Seoul: een metershoge kaiju (een Godzilla-achtig monster) terroriseert de Zuid-Koreaanse stad. Dan komt Gloria er per toeval achter dat ze telepathisch verbonden is met het wezen.
Plottechnisch gaat Colossal over een fantasy-beest dat een wereldstad vernietigt, maar inhoudelijk is het een grote metafoor voor Gloria’s leven. Hierin herken je de hand van Vigalondo, die in Los Cronocrímenes ook sciencefiction toepast over een emotionele, menselijke laag heen. Hoe Gloria’s connectie met het monster precies werkt moet je dus ook niet al te letterlijk nemen. Colossal gaat over drankproblemen, vastzitten in relaties, verkeerde mannen en je eigen leven bepalen. Hathaway en Sudeikis weten dat heel mooi neer te zetten, waarin Sudeikis zich van verschillende kanten laat zien. De link tussen het monster en Gloria wordt creatief verbeeld met bijzondere camerastandpunten en de flashbacks maken steeds meer duidelijk wat er nou precies aan de hand is. Meer kunnen we er niet over zeggen; ondanks dat Colossal niet echt bekend is bij het grote publiek weet het je wel op een of andere manier te pakken.
