Hoewel ik het leuk vind lees ik eigenlijk veel te weinig (het is niet voor niets dat dit een filmblog is) maar op vakantie neem ik er de tijd voor. Dit keer was het Ready Player One van Ernest Cline uit 2011, over een toekomst waarin een jongen in een virtuele wereld een avontuur beleeft. Niet geheel toevallig verscheen de verfilming afgelopen week op het witte doek, geregisseerd door niemand anders dan Steven Spielberg – hij weet immers wel raad met kinderen in films.
In de dystopische wereld van 2045 is de kloof tussen arm en rijk groter dan ooit en is de hele mensheid in de ban van de virtuele wereld Oasis waar je met een simpele VR-set al toegang tot hebt. Middenin dit escapisme bevindt zich Wade, die zijn tanden heeft gezet in een bijzondere jacht. De maker van Oasis is namelijk overleden en heeft voor zijn dood een speurtocht opgezet; wie de easter egg vindt is de nieuwe eigenaar van Oasis. Dat wil iedereen natuurlijk wel, en wanneer Wade op het goede spoor blijkt te zitten maakt hij al snel vijanden.
Het is natuurlijk gevaarlijk om een boek met zijn verfilming te vergelijken, maar omdat Ready Player One zó filmisch is geschreven (en de filmposter nota bene op de kaft van het boek staat) is dit een uitzondering. Als je het boek gelezen hebt kan de film tegenvallen: er zijn meerdere subplots compleet veranderd en de maatschappijkritiek (thema’s als politiek en discriminatie) die je door de regels heen leest is verdwenen. Aan de andere kant is het plezier van het boek niet per se de verhaallijn, maar vooral de wonderlijke VR-wereld die tot in detail wordt beschreven. Dat heeft Spielberg dan weer wel goed aangepakt: de CGI is fantastisch. Het ziet er niet natuurlijk uit (het is immers een fantasiewereld) maar wel realistisch en gedetaileerd – net als een goede game dus. Heb je het boek echter niet gelezen, dan komt het verhaal waarschijnlijk onorigineel over, want in de film wordt helaas weinig context gegeven bij het toekomstbeeld. Maar één aspect van de film vindt iedereen sowieso leuk: het spotten van de tientallen verwijzingen naar jaren 80 popcultuur (de maker van Oasis was een groot fan van de jaren 80). Dat werkt op film misschien nog wel beter dan in het boek. Jammer dat Spielberg de moraal nog even moet aanpassen naar het politiek correcte “game met mate”, maar over het algemeen is Ready Player One een ideale fantasierijke achtbaan voor nerds zoals wij.
