Een ingewikkelde titel als deze doet bij mij al snel de alarmbellen rinkelen voor een quasi-epische tienerfilm vol avonturen, wat toch niet echt mijn type film is. Toen de teaser afgelopen week op RTL 5 voorbij kwam was mijn aandacht toch getrokken, vooral door de strak geanimeerde actie die je om de oren vliegt. Ik besloot The Mortal Instruments: City of Bones toch een kans te geven. Dat de Noorse regisseur (Harald Zwart) zijn filmopleiding in Amsterdam heeft gevolgd en de beroemde film The Karate Kid heeft gemaakt gaf de doorslag.
De moeder van het moedige tienermeisje Clary (Lily Collins) verdwijnt plotseling. Terwijl ze op zoek gaat ontmoet ze de knappe Jace (Jamie Campbell Bower), maar ontdekt ook dat zij de enige is die hem kan zien. Het wordt nog vreemder als Jace haar en haar beste vriend Simon (Robert Sheehan) worden geïntroduceerd in een hele nieuwe wereld: die van engelen, demonen, heksen, weerwolven en vampiers. Haar moeder blijkt een ‘schaduw jager’ die op demonen joeg en van haar wordt nu hetzelfde verwacht, om de wereld en New York in het bijzonder veilig te stellen.
De link met Harry Potter is snel gelegd: een jong persoon ontdekt een magische wereld en is ook nog eens ‘the chosen one’. De schaduw jagers hebben zelfs een soort toverstafje waarmee ze spreuken kunnen tekenen. De wereld is wel een stuk gruwelijker dan Zweinstein en heeft qua sfeer meer weg van de vampiersfilm Queen of the Damned: monsterlijke demonen en allerlei mythische figuren gaan een gevecht niet uit de weg. City of Bones biedt dan ook genoeg visueel vermaak met aardige CGI animaties en thrill-seeking actiescènes. Doordat de film zichzelf niet volledig serieus neemt met al die sprookjesachtige elementen is het niet erg dat het plot vrij voorspelbaar is en er verschillende deus ex machinas aanwezig zijn. Er zit genoeg humor in om het zowel spannend als ontspannend te houden, en de nodige love triangles bieden ruimte voor fan fiction. The Mortal Instruments: City of Bones is gewoon een vermakelijke fantasyfilm waar alle hypes van de afgelopen 10 jaar in zitten en eigenlijk is daar – op entertainment-gebied – weinig mis mee.
