Sicario

Een flinke tijd terug waren wij ontzettend onder de indruk van Prisoners, een unieke beklemmende thriller. Het was dan ook goed nieuws dat de regisseur achter dat meesterwerk, Denis Villeneuve, vorig jaar met een nieuwe film kwam. Dit keer is het een politiethriller, niet echt ons favoriete thema. Maar de hand van Villeneuve is duidelijk zichtbaar en Sicario blijkt eveneens uniek in zijn soort te zijn.

Over het verhaal kunnen we kort zijn: vrouwelijk FBI agente Kate Macer (Emily Blunt) wordt gevraagd mee te werken aan een grote operatie om samen met de task force drugscriminelen in Mexico op te pakken. Ze heeft echter geen idee waar ze aan begint en als blijkt dat niet alles volgens het boekje gaat wil je eigenlijk stoppen – maar ze wilt ook de dood op haar collega’s wreken. Terwijl ze steeds dieper de geheimen van de Amerikaanse task force in wordt gesleurd beseft ze dat er geen plaats is voor haar idealistische visie.

Villeneuve beheerst de kunst van het weglaten, zowel letterlijk als figuurlijk: de tekst van bad guy Alejandro (Benicio Del Toro) is voor 90% geschrapt om een mysterieuzer personage te creëren. Dat is gelukt, maar door het trage tempo en de weinige dialogen moet je je hoofd er goed bij houden. Sicario begint als typische Amerikaanse politiefilm, maar langzaam wordt het steeds persoonlijker, duisterder en ontstaat er aardig wat diepgang. De geweldige duistere soundtrack past bij het verhaal over machteloosheid en onzekerheid, en ook de bijzondere camerastandpunten dragen hun steentje bij aan een sterke cinematografie. Je wordt verwend met prachtige shots waar duidelijk goed over nagedacht is. Emily Blunt staat niet bekend om haar steengoede rollen, maar in Sicario is dat wel anders; je kan niet anders dan met haar meeleven en ervaren hoe niet op haar plek ze zich voelt. Het verhaal over de drugscartels is soms wat lastig te volgen, maar dat lijkt bewust gedaan te zijn als je eenmaal in de laatste 20 minuten van de film bent aangekomen: de focus ligt echt op de ervaring van Macer en niet op de criminele gebeurtenissen om haar heen. Naast de typische beklemmende sfeer van Villeneuve krijgt Sicario van ons ook extra kudo’s vanwege de climax, waarbij je geen idee hebt of je dit nu een goed of slecht einde moet vinden. Sicario gaat eigenlijk over het (onterechte) geloof in een rechtvaardige wereld, en dat is knap vertaald naar een politiethriller met een persoonlijk randje.