In 2018 kwam Mary Poppins Returns uit. Hoewel een vervolgfilm van een klassieker zelden resulteert in iets goeds, willen we toch het een kans geven. En dan moet je het origineel natuurlijk even herkijken. De laatste keer dat ik Mary Poppins zag was ik een jaar of acht dus het werd een avond vol nostalgie.
Even opfrissen: deze Disneymusical speelt zich af in Engeland, 1910. Een hardwerkende bankier staat aan het hoofd van de familie Banks, met aan zijn zij een feministische vrouw. Het is een rijke familie, met twee bedienden en een nanny in huis. Behalve dat de nanny het maar kort volhoudt bij de twee ondeugende kinderen. Dan meldt Mary Poppins (Julie Andrews) zich, een strenge maar lieve nanny met magische krachten. Ze neemt de kinderen onder haar hoede, die helemaal in de ban zijn van haar magie. Straatartiest/schoorsteenveger Bert (Dick van Dyke met een verschrikkelijk accent) doet ook een duit in het zakje in de (her)opvoeding van de kids.
Als kind kwam de film over als een soort sprookje, in het bijzonder de lange scène waarin ze ín een stoepkrijttekening zijn (met de bekende Disney-animatiestijl van 101 Dalmatiërs). Maar als volwassene valt ineens op dat Mary Poppins eigenlijk een satire is (compleet met het doorbreken van de vierde muur) op het verschil tussen de working class en de bankiers, hoe geldlust een economische crisis veroorzaakte en hoe de rollen van mannen en vrouwen begonnen te verschuiven. De vader moet leren voor zijn gezin te zorgen terwijl de vrouw voor vrouwenrechten strijdt. Dat is best pittige stof voor een Disneyfilm. Technisch hebben ze ook flink uitgepakt. Met behulp van green screen, animatronics, stop motion, tekeningen en schilderijen worden de fantastische wereld van Poppins en het oude Londen realiteit. De liedjes zijn catchy en omgeven door (soms iets te) uitvoerige dansscènes. Mary Poppins blijft een bijzondere Disneyfilm voor jong en oud.
