Elijah Wood speelt een fantastische hobbit, in Maniac laat hij zien dat een horrorrol hem ook prima staat en in I Don’t Feel at Home in This World Anymore laat hij zich van zijn donkerkomische kant zien als sociaal onaangepaste buurman.
Zijn tegenspeler is Melanie Lynskey als de zenuwachtige Ruth. Ze haat het als mensen zich asociaal gedragen en wanneer er bij haar wordt ingebroken raakt ze in een depressie door haar overweldigende gevoel van onrecht. Haar vreemde buurman Tony blijkt ook een justice warrior te zijn en dringt aan om haar te helpen de inbrekers op te sporen, want in de politie hebben ze beiden weinig vertrouwen.
Wat mij betreft is een zwarte komedie geslaagd als het ogenschijnlijk oppervlakkige verhaal een diepere laag heeft. I Don’t Feel at Home in This World Anymore voldoet daar zeker aan. Beide hoofdpersonages nemen gerechtigheid uiterst serieus, maar gaan er anders mee om. Zij wordt depressief, hij wordt kwaad. En dat is een mooi duo. Ruth is ook een prachtig sterke vrouwelijke protagonist die niet voldoet aan de standaard vrouwelijke (anti)held, terwijl de man in het verhaal een dommige volger is. Ondanks het eenvoudige plot is het goed geschreven en brengen de acteurs het verhaal tot leven. Of je je nou kan identificeren met hun frustraties of niet, de film weet je aan het nadenken te zetten over de subjectiviteit van goed en kwaad. Of negeer dat gewoon en vermaak jezelf met een licht absurde komedie vol sociaal ongemak en gerechtvaardigd geweld.
