Net als veel filmliefhebbers stonden wij te springen om de nieuwste film van Quentin Tarantino te zien. Zijn negende film alweer – hij heeft ooit gezegd te stoppen bij tien films, maar hopelijk houdt hij zich daar niet aan. Once Upon a Time… in Hollywood is geïnspireerd op het waargebeurde verhaal van de moord op actrice Sharon Tate door de ‘family’ van sekteleider Charles Manson. Dat is leuk om te weten, maar niet noodzakelijk om de film te kunnen volgen. Sterker nog, ik wist weinig van dit stukje geschiedenis en werd daardoor juist verrast.
Want net als in Inglourious Basterds heeft Tarantino de geschiedenis een beetje verdraaid. Centraal staan de fictieve figuren Rick Dalton (Leonardo DiCaprio), een klassieke Westernschurk in de jaren 60, en Cliff Booth (Brad Pitt), zijn stuntman. In deze gouden jaren van Hollywood proberen ze hun imago gepolijst te houden, ondanks alle verleidingen in de vorm van drank, drugs en geld. In een mozaïekvertelling – een beetje als Pulp Fiction – leren we ook andere personages uit die tijd kennen: Sharon Tate, Bruce Lee, de sekte van Charles Manson en nog veel meer verwijzingen. Lange tijd is de film voornamelijk een uiteenzetting van de Hollywoodsfeer uit die tijd, maar de uiteindelijke climax, waarin meerdere verhaallijnen samenkomen, is de lange zit meer dan waard.
De ruim tweeënhalf uur die Once Upon a Time… in Hollywood duurt wordt deels gevuld met scènes van films waar Rick Dalton in speelt. Typisch Tarantino weer: hij had gewoon zin om kleine Westernverhalen uit te werken en op te nemen. De film wordt hier wel eens op afgerekend, maar eigenlijk moet je deze avondvullende voorstelling zien als een thema-avond met verschillende zijpaadjes. Je raakt dan ook nooit verveeld. Once Upon a Time… in Hollywood kabbelt rustiger voort dan zijn eerdere werk, waarbij de spanning meer in personages zelf zit dan tússen de personages (waar Tarantino om bekend staat). De over-de-top climax compenseert dat dan weer ruimschoots, terwijl humor de hele film de boventoon voert. Pitt speelt fantastisch de loyale vriend van Dalton, net zoals hij zelf ook een loyale hond heeft. DiCaprio laat zijn acteerkunsten opnieuw zien door verschillende westernrollen te spelen, en de metamorfose die hij fysiek meemaakt van begin film tot einde is heel knap uitgevoerd. Ten slotte is ook deze Tarantinoproductie weer een visueel pareltje met prachtige buitenscènes en onverbloemd geweld. Er zit zoveel in deze film dat je hem gewoon zelf moet gaan zien.
