Twee jaar geleden las ik het korte verhaal van Stephen King ‘1922’. King staat er om bekend dat hij met een lange aanloop een normale situatie steeds vreemder weet te maken, meestal met bovennatuurlijke invloeden. Hoewel 1922 daar niet volledig aan voldoet is het wel een traditioneel traag verhaal dat onder je huid kruipt, en dus moest ik wel zien of de verfilming dat gevoel ook weet te vangen.
In het jaar 1922 woont de hardwerkende boer Wilfred met zijn vrouw en zoon op een verlaten boerderij met een aardig stuk grond. Zijn vrouw wil dat hij het stuk grond, dat oorspronkelijk van haar vader was, verkoopt zodat ze met het geld naar de stad kunnen verhuizen, maar dat gaat er bij Wilfred echt niet in. Hij ziet maar één optie: ze moet verdwijnen. Hij besluit zijn zoon mee te nemen in het plan om zijn vrouw te vermoorden. Wilfred had alleen niet voorzien dat het zo’n psychische impact op hem zou hebben.
Stel je een foto voor van toen het fototoestel net was uitgevonden: dat is de sfeer die 1922 heeft. Stoffig, zwaar en een tikje mysterieus. Met een moeilijke grimas en het accent van Wilfred weet acteur Thomas Jane een perfecte hardwerkende maar koppige boer neer te zetten. Hoewel al snel duidelijk wordt wat zijn moorddadige plan is blijft het lang vaag waar het verhaal daarna naartoe leidt, tot er een plotselinge wenteling is in tempo en focus. Typisch King dus. De cinematografie werkt naadloos samen met de steeds instabieler wordende psychische toestand van Wilfred en wordt uiteindelijk vooral metaforisch: je ziet een man langzaam gek worden. 1922 is hierin een mooi portret van een eenzame ziel die spijt heeft van een ingrijpende beslissing, maar als film weet je soms niet goed waar je op moet letten. Deze psychologische horror is qua filmisch spektakel dus meer als de verfilming van Rosemary’s Baby dan die van Dreamcatcher – en dat is prima.
