Je hebt film en je hebt cinema. Gaspar Noé is een Franse filmmaker die in zijn oeuvre altijd de grenzen opzoekt van wat mogelijk is in film, zowel op gebied van onderwerp, camera en vertelvorm. Dat liet hij al zien in Irréversible en Enter the Void, een persoonlijk favoriet, en met Climax doet hij daar nog een schepje bovenop. Bereid je voor op een cinematografische achtbaan waar je murw maar voldaan uit komt.
Het plot is eenvoudig maar op ware feiten gebaseerd. In 1996 bivakkeert een Franse dansgroep drie dagen lang in een lege school om te oefenen op een ingewikkelde choreografie. Op de laatste dag sluiten ze het af met een klein feestje. Al snel blijkt dat iemand LSD in de sangria heeft gedaan en breekt de hel los. Dronken én spacend komen de diepste geheimen naar boven, krijgt agressie de overhand en maken mensen verkeerde beslissingen. Dat klinkt misschien als een flauwe Amerikaanse puberkomedie maar dankzij het unieke bevreemdende camerawerk van Noé’s vaste cameraman is Climax een horrortrip waar je als kijker ongevraagd diep in mee wordt gesleurd.
Climax moet je niet kijken, je moet het ervaren. Wij zagen de film tijdens het IFFR met enkele honderden mensen tegelijk en achteraf hoorde je overal hoe duizelig en misselijk iedereen er van werd – maar op een positieve manier. Het is ongelofelijk knap hoe Noé met slechts beeld en geluid zoveel indruk kan maken op niet alleen je brein, maar ook je onderbuik, kippenvel en gevoel van oriëntatie. Climax begint met een tien minuten durende choreografie dat in één shot is opgenomen en hoewel het tempo even traag blijft wordt de spanning langzaam opgebouwd door cameradraaiingen, kleurfilters en desoriënterende beukmuziek (die overigens door een strakke nabewerking helemaal niet vervelend is). Dat alles zorgt ervoor dat de kijker zelf, afhankelijk van hoe gevoelig je er voor bent, in een placebo-effect meegaat in de drugstrip. Alsof je een out of body experience hebt gehad. Daarom moet je deze film wel op groot scherm, in het donker en hoog volume kijken, want het gaat om de ervaring en niet per se het verhaal. Maar aan de inhoud valt eigenlijk ook weinig op te merken. De dansers mochten van Noé deels zelf invullen wat voor type hun personage is en daardoor spelen ze fantastisch. Climax beeldt ook mooi uit hoe de groepsdynamiek werkt op menig (studenten)feestje wanneer de alcohol en drugs hun werk doen. Maar je ziet vooral de gelaagdheid in een mens: hoe iemand compleet kan afwijken van het eerste beeld dat je van iemand krijgt. Het mag voor zich spreken dat Climax niet voor iedereen is weggelegd – al is het alleen maar om de nodige seks en geweld – maar net als Mandy zoekt Climax ook de grenzen op van wat film is en hoe ver je kan gaan tot mensen weglopen uit frustratie of onbegrip.
