Negentien jaar geleden kwam M. Night Shyamalan met Unbreakable. Zestien jaar later verraste hij met een vervolg: Split. En nu is de trilogie rond met Glass. Recent keken we Unbreakable opnieuw om weer even in het verhaal te komen en als je dan nu Glass kijkt valt je pas op dat Shyamalan duidelijk al die tijd al een trilogie op het oog had. Het spreekt voor zich dat hieronder spoilers staan voor de eerste twee films.
Eerder leerden we hoe de stille David Dunn (Bruce Willis) erachter komt dat hij beresterk is, geen lichamelijk letsel kan oplopen en kan aanvoelen of iemand iets slechts heeft gedaan. Daar tegenover staat stripverzamelaar Elijah Price (Samuel L. Jackson) die een aandoening heeft waardoor zijn botten bij het minste of geringste stootje kunnen breken. Het derde personage komt uit Split en is een man met meer dan 20 persoonlijkheden (James McAvoy), waaronder een beestachtig type met bovennatuurlijke krachten. Glass pikt het verhaal op waar duidelijk wordt dat Elijah beide heren heeft benaderd omdat hij gelooft dat ze superhelden zijn, en hij wil dat ze hun macht en kracht inzien. Dat wordt hem lastig gemaakt, aangezien ze opgesloten zitten in een onderzoekscentrum, waar een psychiater hun ervan wilt overtuigen dat het allemaal tussen de oren zit. Als haar dat niet lukt, moeten de mannen breinchirurgie ondergaan om weer normaal in de maatschappij mee te kunnen doen – immers hebben ze alle drie de wet meerdere malen gebroken.
In het verhaal is evenveel tijd verstreken als er tussen de films zit: negentien jaar. Door met dezelfde acteurs te werken kon Shyamalan hierdoor oud en nieuw filmmateriaal mixen, wat een geweldig effect oplevert. Zo is het zoontje van David Dunn een volwassen vent geworden, maar het is echt dezelfde persoon. Een unieke prestatie voor een regisseur, zeker als je bedenkt dat de rechten van Unbreakable bij Disney liggen en van Glass bij Universal. En dan ook nog eens ijzersterke acteurs. De opbouw in de trilogie staat als een huis; het begint als een dramatische thriller, laat in het tweede deel al iets meer bovennatuurlijke elementen toe en Glass is ten slotte helemaal in de stijl van superheldenfilms met meer actie en sciencefiction. Maar Shyamalan blijft binnen dit genre wel origineel: het ís geen superheldenverhaal, het gáát over superheldenverhalen. Dat doet hij onder andere door camerastandpunten te gebruiken die lijken op frames uit een comic book en ieder personage een kleur mee te geven. Laat je dus niet misleiden door te denken dat je met Glass een Marvel-achtige film te zien krijgt – wat veel mensen lijken te doen gezien het relatief lage cijfer op IMDb. Wat ons betreft heeft de meester van de plottwist (ja, ook hier) een prachtig slot voor de trilogie gecreëerd dat onvoorspelbaar en uniek is.
