Comedian Amy Schumer gebruikt een specifiek soort humor die je maar net leuk moet vinden. In het voordeel van de twijfel gaven we Trainwreck een kans, de eerste film die Amy Schumer zelf heeft geschreven. In de regisseursstoel zit Judd Apatow, die je kan kennen van The 40 Year Old Virgin en Knocked Up. Amy’s tegenspeler is de immer charmante Bill Hader.
Deze romkom draait om de hard werkende en minstens zo hard feestende Amy, die de regel heeft alleen aan one night stands te doen. Wanneer ze via haar werk de beroemde sportdokter Aaron Conners ontmoet slaat er een vonk over en wordt het meer dan één nacht. Tot haar bindingsangst en wantrouwen in de mens roet in het eten gooit en Amy niet kan ontkomen aan belangrijke beslissingen.
Voor wie Amy Schumer kent is het geen verrassing dat de toon meteen wordt gezet met een vloekende, wietrokende maar succesvolle vrouw die de ene na de andere oneliner gebruikt. Dat is haar stijl van comedy en de eerste helft van Trainwreck voelt dan ook aan als een serie losse sketches, met nauwkeurig afgemeten lachpauzes. Sommige grappen zijn leuk, veel grappen zijn voorspelbaar en herhalend. En soms homofobisch. In de tweede helft herpakt Trainwreck zich een beetje als Amy de onderbroekenlol naast zich neer kan leggen, de diepgang probeert op te zoeken en meer van zichzelf durft te laten zien. Het plot is zoals je leest in een paar woorden uit te leggen, en dan is een duur van ruim twee uur aardig lang. Er zitten teveel onnodige zijpaadjes in die weinig toevoegen aan Amy en haar levensvragen. Die lijken eerder in het script te zijn geschreven om zoveel mogelijk bekende Amerikaanse sporters een bijrolletje te kunnen geven. Een opvallend sterk bijrolletje is die van Tilda Swinton als bitchy baas van Amy. Trainwreck heeft voor mij weer bewezen dat ik Amy Schumer niet zo goed vind. Het zegt toch wat als je de fictieve film in Trainwreck, over Daniel Radcliffe en teveel honden, grappiger vindt dan de meeste grappen van Amy.
