Ik heb helemaal niets met paardenmeisjes. Wel met Alison Brie, sinds haar fantastische rol als Annie in de serie Community. Ze heeft al vaker laten zien dat ze meer kan dan comedy en deze keer is ze in de psychologische thriller gedoken, waarvan ze zelf ook meeschreef aan het script. Het verhaal is namelijk gebaseerd op haar eigen grootmoeder met paranoïde schizofrenie.
Brie speelt het single meisje Sarah, dat haar tijd vult het kijken van een foute misdaadserie, fröbelen aan handwerkjes en met paarden. Hoewel haar hart op de juiste plek ligt kan ze vrij obsessief worden, wat soms mensen afstoot. Ze begint steeds vaker levensechte dromen te krijgen, om vervolgens wakker te worden op een plek ver van haar bed. Het slaapwandelen, vergezeld door dagdromen, wordt steeds erger en langzaam begint ze de grens tussen droom en realiteit uit het oog te verliezen.
Horse Girl verbeeldt heel vrij hoe iemand langzaam in een psychose zakt en obsessief de (haar) waarheid probeert te vinden, tot aan samenzweringstheorieën aan toe. In plaats van Sarah als een gek neer te zetten is er een eerlijk standpunt in genomen tegenover geestesziekten en hoe iemand die daar aan lijdt de realiteit meemaakt. Petje af voor het script dus. Extra petje af voor Brie’s acteertalent, dat vrijwel geheel geïmproviseerd is. En dat merk je, want haar houding tot andere personages voelt heel natuurlijk aan. De stijl is dromerig met opvallende unieke muziek en geluidseffecten, en het is zodanig geschoten dat je als kijker ook niet altijd weet wat echt is en wat niet. Zo wordt je meegenomen in haar wereld en in haar onbegrip. Dit uitgangspunt is origineel en creatief uitgewerkt, maar het daadwerkelijke verhaal in Horse Girl voelt niet zo bijzonder. Daar had misschien nog iets meer mogen gebeuren. Horse Girl was in ieder geval een verrassing, dat vanuit psychologische interesse de moeite waard is om te gaan zien.
