Aan alle kanten werd Hereditary ons aangeraden omdat het een écht enge horror zou zijn. Schrijver/regisseur Ari Aster kwam vorig jaar met het steengoede en beklemmende Midsommar, dus dat is reden genoeg om Hereditary ook te gaan kijken. En we werden niet teleurgesteld.
Een vierkoppig gezin heeft het niet makkelijk als de moeder van de vrouw van het gezin overlijdt. Ze was een beetje een rare, maar kampte ook met psychische problemen. Niet lang na de begrafenis ervaren de kinderen vreemde visioenen en begint het slaapwandelen bij hun moeder weer op te spelen – en dat uit zich niet in iets onschuldigs als de koektrommel leegeten. Ze besluit haar rouw te verwerken door het sprituele op te zoeken.
Het blijft lang in het duister waar het gezin nu precies mee te kampen heeft, en daarom moet je ook niet teveel van te voren weten over het verhaal. Het genre schippert heen en weer tussen een creepy horror, fantasy-horror, thriller en familiedrama. Hereditary is niet zozeer eng door monsters of jump scares maar door de emotionele laag en een verontrustend gevoel. De personages handelen erg natuurlijk met een geloofwaardige motivatie en er wordt geweldig geacteerd. Vooral de zoon (Alex Wolff), die het mentaal steeds zwaarder krijgt, komt goed uit de verf. Lijden is het overkoepelende thema en de trage, krachtige cameravoering ondersteunt dat. De film is visueel sowieso erg sterk; Aster koos ervoor om vrijwel alle special effects fysiek plaats te laten vinden, in plaats van in post-production. En dat zie je er vanaf. Hereditary gaat onder je huid zitten dus vergeet het maar om direct daarna te gaan slapen.
