The Woman in Black

Natuurlijk flitst er als eerste een herinnering aan Harry Potter door je hoofd wanneer je de nieuwe film van Daniel Radcliffe opzet, maar zet de kleine tovenaar even uit je gedachten. Of niet, want eerlijk gezegd geniet ik meer van de Harry Potter saga dan van deze horror, die met vlagen spannend, maar nergens echt beklemmend is.

Het plot is simpel zoals een horror hoort te zijn, de jonge vader Arthur komt terecht in een eng, verlaten huis aan de rand van een dorp vol boze boeren rond 1900. Vervolgens gedraagt Arthur zich zoals een goed horror-personage beaamt en volgt hij elke piep en kraak die hij hoort tot hij alle creepy hoekjes van het pand heeft gezien. Voeg hier nog een hele boel spooky foto’s en brieven van de vorige bewoonster aan toe en de sfeer is compleet.

In potentie zou het vanaf hier nog best een aardige horror kunnen zijn. Jammer is alleen dat de makers de kunst van het weglaten niet hebben begrepen, de film stond bol van goedkope geluidseffecten en sentimenteel gedoe rond de buurtkinderen en het zoontje van Arthur – in welke wereld is Radcliffe geloofwaardig als vader van een 4-jarige? Voordeel is wel dat de harde, plotselinge geluiden je boxen keurig testen (de kat schrok er zelfs van!) en je makkelijk met je vrienden de rest van de zogenaamd sfeervolle stilte lekker vol kan kletsen.