The Way Way Back

Steve Carell staat bekend om zijn flauwe personages uit The Office en Bruce Almighty, maar het scheen dat hij in deze film een veel serieuze rol speelt. Dat, en het feit dat de film deels geschreven en geregisseerd is door Jim Rash (schrijver en acteur uit de serie Community) was voor ons genoeg reden om deze recente film te kijken. The Way Way Back bleek niet bijzonder, maar vooral een fijne feelgood movie waarin tienerhormonen de rode draad vormen.

De 14-jarige Duncan (Liam James, het zoontje in 2012) wordt door zijn moeder (Toni Collette), haar vriend Trent (Carell) en diens dochter meegenomen naar een badplaats. Hij heeft er absoluut geen zin in en doet alles om Trent te vermijden. Zo ontmoet hij bij een waterpark een vrolijke manager die in zijn jeugd is blijven hangen (Sam Rockwell, zie Moon) waar hij veel van leert. Langzaamaan krijgt Duncan meer zelfvertrouwen, wat hem leuke en minder leuke ervaringen oplevert.

Het samenspel tussen James en Rockwell is fantastisch, ze hebben duidelijk plezier met z’n tweeën. Carell laat zien dat hij ook de egoïstische stiefvader kan spelen zonder grappen en grollen, en samen met zijn twee beste vrienden (Rob Corddry en Allison Janney) illustreert hij een typische, licht aan alcohol verslaafde, rotsvaste vriendenclub waar je als 14-jarige onmogelijk tegenop kan boxen. De uitstraling van de film is de zomer hem zelve: zon, waterglijbanen, zonnebrillen en korte broekjes. Dit maakt de film fijn om naar te kijken, alsof je zelf ook wat vitamine D aanmaakt. Het verhaal mag dan niet hoog scoren op originaliteit, The Way Way Back moet het vooral hebben van sfeer en wellicht wat nostalgie naar de pre-pubertijd. Jim Rash en zijn maatje Nat Faxon hebben een leuke familiefilm neergezet zonder alle clichés van zolder te halen. Ik heb nu al genoeg van deze herfst.