Ik kom er maar meteen voor uit: nooit heb ik een volledige film van Star Wars gezien. Het verhaal kende ik wel uit talloze spoofs (zoals de epische reeks van Family Guy, waar nota bene een poster van in huis hangt) maar het origineel is er nooit van gekomen. In juli was het zover, op een warme avond met de tv in de tuin en een bakje chips bij de hand.
Allicht ten overvloede, maar de korte samenvatting van het eerste deel van Star Wars is als volgt. In een sterrenstelsel hier ver vandaan, ergens in de toekomst, houdt de evil overlord Darth Vader de prinses Leila gevangen. De jonge maar dappere Luke Skywalker vindt per toeval een robot waar een bericht van Leila is achtergelaten, die vertelt dat Obi Wan-Kenobi hulp moet bieden. En voor deze eerste film in een lange reeks heb je eigenlijk niet meer achtergrondverhaal nodig: wat volgt is een spannende reis van Luke Skywalker, op zoek naar Darth Vader en de prinses, vergezeld door twee melige robots, een egoïstische piloot en een wijze oude man.
Wat maakt Star Wars nou zo bijzonder? De CGI was voor die tijd redelijk (George Lucas oefende al met de lightsaber-geluiden in THX 1138) maar het acteerwerk is eigenlijk ondermaats. Er was weinig budget en dat is te zien. De kracht zit ‘m vooral in de enorme fantasiewereld die binnen een paar uur is geschapen. Dat is geen toeval, want vanaf het eerste moment was al het plan om maar liefst vier films uit te brengen (en inmiddels zitten we ongeveer op tien – afhankelijk of je tv-films en animatiefilms ook meerekent). Bovendien had de film alles: actie voor de jongens, romantiek voor de meisjes, veel grapjes en een klassiek voorspelbaar avonturenverhaal die het goed doet bij families. Wat dat betreft is Star Wars niet veel anders dan de gemiddelde Superheldenfilm anno nu.
