Wij zijn allebei met The Jungle Book opgegroeid. Het was zelfs zo dat Baloo zowel de naam van mijn enorme knuffelbeer was én de naam van de hond van Tessa. De live action remake uit 2016 was al leuk, en nu is er een bijzondere remake uit: Mowgli. Een meer rauwe en duistere versie van The Jungle Book, voor volwassenen.
Het verhaal is grotendeels hetzelfde als de originele Disney. Een kind wordt in de Indiase jungle gevonden door de panther Bagheera. Samen met een roedel wolven en de beer Baloo voedt hij de jongen op als een wolf. Waar Disney stopt gaat deze versie nog een stukje verder en laat zien wat er gebeurt als de menselijke beschaving steeds meer jungle inneemt en Mowgli in contact komt met zijn eigen soort.
Het is niet overdreven om Mowgli duister en soms zelfs spannend te noemen. Baloo klinkt en ziet eruit als een Ierse dronkaard en emoties en trauma zijn alom aanwezig. Alle dieren en veel omgeving zijn computer-gegenereerd maar Mowgli is van vlees en bloed (Rohan Chand). Hij acteert nog niet echt soepel, maar je vraagt dan ook wel veel van een jonge tiener die tegen niet-bestaande dieren moet praten. Want (bijna) elk junglebeest spreekt prima Engels, Mowgli kan immers ook met hen communiceren, maar omdat alles zo fotorealistisch is roept het een gevoel van vervreemding op en dat werkt niet zo goed samen met emotionele momenten. Vooral de eerste helft heeft daar last van, daarna wordt het beter – of je went er gewoon aan. Ook de montage is niet helemaal lekker op sommige momenten. Nu zou dat kunnen komen doordat er budgetproblemen waren en er veel afgeraffeld moest worden met weinig geld. Geen excuus, wel jammer. Toch is Mowgli de moeite van het kijken waard, zeker als je niet gaat vergelijken met de Disneyfilms.Het plot is uitgebreid met een paar nieuwe verhaallijnen, zoals een albino hondje dat fungeert als beste jeugdvriend van Mowgli. Deze versie staat op zichzelf en is ondanks de slordigheidjes voldoende voor een avondje vermaak.
