Nicolas Cage heeft een bijzonder imago. Zijn emotionele uitbarstingen in films worden vaak belachelijk gemaakt en in de serie Community wordt er zelfs een hele aflevering aan zijn paradoxale acteertalent gewijd. Afgelopen vrijdag kwam Mandy uit, een bloedstollende camp-horror waarin Cage zint op zoete wraak. Wij mochten het schouwspel op klaarlichte dag in Kino Rotterdam ervaren. En dat is maar goed ook, want deze LSD trip wil je niet vlak voor het slapen kijken.
Het is 1983. Het verliefde stel Red en Mandy (Andrea Riseborough) heeft een geïsoleerd maar tevreden bestaan in hun eigenzinnige woning in de bossen. Een religieuze sekte komt ze per toeval tegen, ontvoert ze en vermoordt Mandy. Vanaf dat moment ziet Red rood voor z’n ogen en gaat hij op vergeldingstocht.
Veel meer biedt het plot niet, maar dat is helemaal geen probleem. Mandy draait om emotie, leven in een waas (van liefde, woede of drugs), en grenzen van normaal, abnormaal en bovennatuurlijk vervagen. De op fantasy en jaren-80 horror-films gebaseerde hallucinatie van regisseur en schrijver Panos Cosmatos spat bovendien van het scherm. De film is langzaam, daar moet je even inkomen, maar het monochrome kleurgebruik en de weinige dialogen tegen een wall of sound slepen je gemakkelijk mee in deze bad trip. Een sterke maag is gewenst met het onverbloemde, over de top gruwelijke geweld. Maar toch wil je blijven kijken, naar het sterke acteerwerk van zowel Cage als Riseborough – en er valt zelfs wat te lachen. Cosmatos heeft hiervoor slechts één andere film gemaakt en met Mandy laat hij nu al een unieke stijl zien. Maar deze uitgesproken vorm en de traagheid maakt dat Mandy niet voor iedereen is weggelegd. Wij kijken reikhalzend uit naar waar hij ons in de toekomst mee gaat verrassen.
