Net als je denkt dat je alle soorten vampierfilms hebt gezien, verschijnt er weer een opvallende titel op je radar. What We Do in the Shadows begon in 2005 als een short film en werd door dezelfde makers (de Nieuw-Zeelandse Jemaine Clement en Taika Waititi) in 2014 uitgebreid tot een full length mockumentary. Dat wil zeggen: je kijkt naar een zogenaamde documentaire van het leven van een paar vampiers in de huidige tijd.
Clement en Waititi spelen zelf twee van de drie vampiers die samen een appartement delen. Vanwege hun geaardheid kunnen ze geen daglicht verdragen, leven ze van bloed en worden niet oud, maar verder hebben ze te maken met de alledaagse strubbelingen die wij ook kennen. Zo moet de huur betaald worden en hebben ze ruzie over de afwas. Wanneer een slachtoffer dat bedoeld is voor een lekkere avondmaaltijd per ongeluk in een vampier wordt getransformeerd hebben ze er ineens een huisgenoot bij – eentje die niet honderden jaren oud is en een stuk roekelozer.
Maar dat is slechts één van de vele kleine verhaallijnen; What We Do in the Shadows is vooral een blik in het leven van de hedendaagse vampier zonder sterke rode draad. De kracht van deze mockumentary zit ‘m in de humor. Veel clichés rondom de bloedzuigende mythische wezens zijn fantastisch vertaald naar de moderne wereld en omdat er veel geïmproviseerd is (tijdens het filmen besloten ze zelfs een figurant een flinke bijrol te geven in de hoedanigheid van zijn rol in de echte wereld: een softwareanalist) komt het acteerwerk heel natuurlijk over. Gek genoeg zijn de kleine rolletjes van een politieduo, dat de aandacht van de camera heerlijk vindt, zo opvallend goed dat ze de basis vormen voor een spin-off: Wellington Paranormal. De humor van What We Do in the Shadows is gortdroog, soms slapstick, vaak dubbelzinnig, maar zeker erg persoonlijk. Wij hebben ons in ieder geval doodgelachen.
