Een van mijn favoriete animatiefilms is The Incredibles: het heeft de perfecte balans tussen actie, humor, meligheid en oneliners (“Where’s my super suit?!”). Dat Pixar maar liefst veertien jaar later met een vervolg komt is wel bijzonder, maar geen idee wat je daar dan van moet verwachten. Omdat een bioscoopbezoek er telkens bij in schoot keken we ‘m maar gewoon thuis op de bank.
Het verhaal gaat ongeveer verder was deel 1 stopt: de met superkrachten gezinde familie Parr moet zich gedeisd houden omdat superhelden niet meer op ogen initiatief de criminaliteit in de stad mogen bevechten. Dan krijgen ze van een uniek voorstel: twee invloedrijke zakenmensen, broer en zus, komen met een plan om het imago van superhelden weer glad te strijken. Elastigirl (de moeder van het gezin) wordt, vanwege haar subtielere krachten dan haar man heeft, naar voren geschoven, waardoor Mr Incredible plotsklaps huisvader wordt met twee pubers en een baby die zijn superkrachten net ontdekt.
Het valt meteen op dat dezelfde cartoony stijl is gebruikt als in het eerste deel. Ook speelt het zich weer af in de jaren 60, maar dat botst een beetje met de moderne thematiek die ze aanboren. Indirect gaat Incredibles 2 over progressieve thema’s als feminisme en politiek-ethische vraagstukken als: mag je de wet breken als je daarmee het enige juiste doet? Dat is best ingewikkelde stof en er is dan ook veel gepraat voor nodig om dat uit te leggen. Dat haalt het ritme wel uit de film en het plot blijft hierdoor de beetje warrig. Incredibles 2 is ook nog eens de langste animatiefilm ooit, wat eigenlijk niet had gehoeven. Aan de andere kant zijn er leuke nieuwe superkrachten (van baby Jack-Jack en verschillende andere superhelden) en keren een paar oude bekenden terug. Incredibles 2 is een leuk, eigentijds vervolg op de klassieker, maar bijna vanzelfsprekend overtreft het zijn voorganger niet.
