Na vele jaren kerst vieren heb je de klassieke kerstfilms inmiddels wel gezien. Omdat wij niet houden van vaker dezelfde film kijken gingen op zoek naar een alternatieve kerstfilm, eentje die niet voor de hand ligt. Zo kwamen we uit bij Happy Christmas, een komisch drama over een jong gezin en alle emotionele frustratie die komt kijken bij de donkere kerstdagen. Bovendien speelt Anna Kendrick erin, een favoriet van co-auteur Tessa.
Kelly (de Nieuw-Zeelandse Melanie Lynskey) is een huismoeder van een jong kindje en is getrouwd met Jeff (Joe Swanberg, die ook de film heeft geschreven en geregisseerd). Enkele dagen voor kerst komt zijn zus Jenny (Kendrick) bij hun inwonen nadat haar relatie is verbroken. Er ontstaat spanning omdat Jeff en Kelly volwassen en beleefd zijn, maar Jenny nog een emotionele studentikoze jonge vrouw is met een yolo-instelling. Dat zorgt voor de nodige botsingen, maar huismoeder Kelly leert ook van Jenny dat ze niet gelukkig is door enkel thuis voor haar kind te zorgen.
Happy Christmas is eigenlijk een kijkje in het leven van een heel gemiddelde kleine familie, en over de emoties die los komen als je met kerst ineens op elkaars lip zit. De filmstijl van Happy Christmas is bijzonder: het is geschoten als een soort home-video, met fletse kleuren en wiebelend beeld. Technologisch gezien dus geen hoogstaande kwaliteit, maar hierdoor leef je wel meer mee met de thuissituatie. De natuurlijke manier van acteren doet daar nog een schepje bovenop, wat is ontstaan doordat vrijwel alles geïmproviseerd is: het script bestond uit slechts grove richtlijnen. Dat deed Swanberg ook al in de film Drinking Buddies. Als klap op de vuurpijl is het kindje van Jeff ook echt het kindje van Swanberg, wat hun interactie heel geloofwaardig en aandoenlijk maakt. Nog nooit heb ik een baby zo goed zien ‘acteren’. Niet elk personage is even leuk om naar te kijken, maar ze spelen allemaal erg goed. Happy Christmas is een film waarin heel veel gepraat wordt – dat moet je maar net kunnen waarderen – maar veel situaties zijn zo herkenbaar dat je nauwelijks door hebt dat je naar geacteerd spel zit te kijken.
