Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb

Na jaren heb ik eindelijk de klassieker van Kubrick met de lange rare naam gekeken, en ik moet eerlijk zeggen: was dat het? De films die ik tot nu toe heb gezien van deze befaamde regisseur zijn nog steeds waardevolle klassiekers, maar dit werk viel me tegen. Destijds was deze film vast gedurfd en vernieuwend door het onderwerp en de manier waarop de wereldpolitiek wordt neergezet, maar los van zijn context is het maar een matige film.

In tijden van de Koude Oorlog draait een Amerikaanse gezaghebber door en besluit op eigen initiatief Rusland aan te vallen met B-52 vliegtuigen. Wanneer dit aan het licht komt moet in The War Room de president met andere politieke en militaire leiders een oplossing zien te vinden om dit proces te stoppen. Het probleem blijkt nog groter wanneer Rusland eenDoomsday Machine heeft gebouwd dat afgaat als er een aanval op Russisch grondgebied plaatsvindt. Dit wapen zou zorgen voor een radioactieve wolk die heel de wereld plat legt.

Het vreemde is dat Dr. Strangelove (Peter Sellers) pas halverwege geïntroduceerd wordt en maar weinig screentime heeft. Naast zijn quasi-grappige gedrag en accent is de humor ver te zoeken in een film die zich een komedie noemt. Er zitten leuk gevonden dubbelzinnigheden in, maar verder dan een grinnik kwam ik niet. Door een laag budget (sponsoring leverde weinig op met zo’n gedurfd onderwerp) is de film in zwart-wit geschoten, en helaas compenseren de cinematografie en cameravoering dit niet. Maar respect voor Peter Sellers: hij speelt een driedubbelrol en het was ons niet opgevallen tot we de IMDb pagina erbij pakten. Deze semi-zwarte politieke comedy heeft wat mij betreft zijn beste tijd wel gehad. Als je van Kubrick houdt moet je deze natuurlijk wel gezien hebben – het is immers onderdeel van zijn oeuvre – maar je mist weinig. Ik hoop dat 2001: A Space Oddyssey wel zijn imago eer aan doet.