De trailer van Downsizing riep genoeg vragen op om te besluiten zelfs een push-notificatie aan te zetten in de Netflix-app wanneer de film uit zou komen. Enkele dagen later zaten wij klaar voor een piepkleine Matt Damon in dit intrigerend sciencefictiondrama – dat volgens Netflix ook een komedie is. Spoiler: dat is het niet.
In de nabije toekomst is het wetenschappers gelukt om dierlijke cellen te verkleinen, met als doel om de overbevolking en het voedseltekort tegen te gaan. Althans, dat beweren ze, want in de verkooppraatjes wordt vooral gewapperd met het feit dat in die nieuwe wereld je geld tig keer zoveel waard wordt en je dus van arme sloeber naar (een 5 centimeter grote) rijke stinkerd gaat. Paul (Matt Damon) en Audrey (Kristen Wiig) besluiten ook de gok te wagen. Maar al vanaf het moment dat het medische verkleinproces is afgerond is krijgt hij spijt.
De maatschappelijke en economische impact van zo’n technologie wordt gedegen neergezet en je gaat er zelf ook over nadenken: zou jij het doen? De film gaat ook over de (onverwachte) gevolgen van een goedbedoelde uitvinding. Maar het verhaal over Paul is een stuk minder scherpzinnig. Aan Matt Damon ligt het echter niet; hoe verder je in de film zit hoe meer dubieuze op stereotypes gebaseerde humor je tegenkomt en hoe onduidelijker de moraal. Downsizing lijkt bedoeld als een satire over de kloof tussen arm en rijk, klimaatverandering en ‘de Amerikaan’, maar het is gewoon slecht uitgevoerd. Echt jammer, want de eerste helft is zo veelbelovend met mooie cameravoering en opvallende muziek. Alleen Christoph Waltz en Udo Kier bezorgen je nog een glimlach gedurende de hele film. Wat ons betreft is Downsizing dus een misser van Alexander Payne, die juist een paar sterke films op zijn naam heeft staan.
