Hoewel ik geen echte fan ben van anime (‘Japanse tekenfilms’), was ik wel heel benieuwd naar de jubileumvoorstelling van Akira. Afgaand op recensies is het dé animefilm die er voor heeft gezorgd dat het genre aansloeg in het Westen. De trailer liet al over-the-top actie met epische achtervolgingen en explosies zien, dus wij waren erbij toen Kino Rotterdam een speciale vertoning had van de 30-jarige Japanse klassieker.
Net als in veel anime is het even wennen aan de introductie van personages; die is er namelijk nauwelijks. Maar als het verhaal eenmaal op gang komt wordt duidelijk dat het zich afspeelt in 2019, 31 jaar nadat een enorme explosie Tokyo grotendeels heeft verwoest. De straten van Neo-Tokyo worden geregeerd door motorbendes en de overheid houdt zich bezig met geheime operaties in het bovennatuurlijke domein. Wanneer een van de bendeleden, de benjamin van de groep, wordt gearresteerd voert het leger experimenten op hem uit waardoor hij psychopathische krachten krijgt. Dat kan natuurlijk niet goed gaan.
Ook al is anime een 2D-animatie, het ziet er prachtig uit. Er werden al computers ingezet om bepaalde natuurwetten te simuleren, maar verder is de film met de hand getekend. Vloeiende animaties (in tegenstelling tot de goedkopere animeseries waarin frames vaak worden herhaald), een mooi kleurenpalet en mooi gebruik van perspectief. De muziek is ook opvallend: traditionele Japanse instrumenten zorgen in combinatie met een soort oerzang voor een hypnotiserend effect. Wij liepen dan ook behoorlijk omvergeblazen de bioscoopzaal uit. Dat komt ook door de extreme gore en body horror à la David Cronenberg. Voer voor nachtmerries, dus absoluut niet geschikt voor kinderen. Toch wist regisseur Katsuhiro Ôtomo met dit gewelddadige stijltje een inspiratiebron te worden voor de vele anime die later kwamen. Maar niet alleen de beelden zijn mooi, het verhaal mag er ook zijn. Waar het nu precies over gaat is ambigue, net als wie nou eigenlijk de held is in het verhaal. Maar dat het politieke klimaat in de jaren 60 van Japan, toen Ôtomo de manga schreef, de technofobische visie heeft beïnvloed is zeer aannemelijk. Akira is een prachtig stukje filmgeschiedenis, maar zeker niet voor iedereen weggelegd.
