Een van de grote beloften in de filmfestivals deze winter was Jojo Rabbit, de nieuwste film van Taika Waititi waarvan wij sinds What We Do in the Shadows enorm fan zijn. Na driekwart eeuw is het weer oké om grappen te maken over Adolf Hitler, moet Waititi gedacht hebben, want dat is waar alle marketing van Jojo Rabbit om draaide. Maar de film biedt gelukkig iets meer dan dat.
Jojo is een Duits jongetje dat net als veel van zijn leeftijdgenoten wordt opgeleid tot soldaat tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij gelooft heilig in de veelbelovende woorden van Hitler, die Joden veracht en Duitsers als het pure volk ziet. Dan komt hij erachter dat zijn lieve moeder een meisje heeft verstopt in een kruipruimte, slechts enkele jaren ouder dan Jojo. Hij raakt verstrikt in een onmogelijke situatie: de keuze tussen zijn moeder, zijn (opgelegde) ideologie en zijn ontluikende eerste liefde. Een situatie die zijn wereldbeeld aan het kantelen brengt.
Jojo Rabbit is een vertelling over de Tweede Wereldoorlog vanuit het oogpunt van de Hitlerjugend, op het moment dat de Duitsers denken dat ze nog aan de winnende hand zijn maar het instorten van het Duitse Rijk al is ingezet. Dat is sowieso een origineel uitgangspunt, maar het is de humor die Jojo Rabbit zo kenmerkt. Hitler (gespeeld door Waititi zelf) als door doctrine gecreëerd idool en denkbeeldig vriendje van Jojo werkt heel goed. Dat zegt ook iets over de naïviteit en vormbaarheid van kinderen. Jojo Rabbit begint als flauwe komedie en ontwikkelt steeds meer diepgang, emotie, wordt duisterder en krijgt zelfs romantiek. Toch is Waititi (iets te?) braaf gebleven in het parodiëren van Hitler en de nazi’s. De film verdient veel lof voor de Wes Anderson-achtige stilering en de sterke casting van kinderen die het merendeel van de film leiden, maar voldoet niet helemaal aan de verwachtingen die van tevoren gecreëerd werden.
