Als een animatiefilm de laatste jaren veel media aandacht heeft gekregen is het wel Despicable Me. Het was nogal een onverwachte hit, aangezien hij uit de stal van Universal kwam. Meestal zijn het de grote animatiestudio’s zoals Pixar en Dreamworks die zorgen voor de animatiefilms die flink aanslaan bij het grote publiek. Despicable Me is dan ook het grootste box office succes dat Universal heeft gehad op animatiegebied. Nu moet gezegd worden dat het verhaal voor kinderen sowieso erg leuk is, maar of de hype ook onder volwassenen verdiend is vind ik twijfelachtig.
Aan het begin van Despicable Me word je midden in het leven van Gru (Steve Carell) gegooid, een superschurk die redelijk succesvol is met zijn misdaden maar z’n reputatie voelt zakken wanneer een andere schurk deheist van de eeuw neer zet door piramides te stelen. Gru kan niet geloven dat hij nou zou hebben afgedaan en besluit een nog grotere misdaad te plegen door de maan te jatten. Natuurlijk is dit makkelijker gezegd dan gedaan en moet hij de hulp inroepen van drie schattige weesmeisjes, die in hem hun gedroomde vader zien.
Het plot is kort (dat wil zeggen, er verstrijkt maar een korte tijd in de film) maar is niet zo gedetailleerd als dat ik graag zie bij kortere verhalen. Je merkt duidelijk dat de doelgroep van deze film de kids zijn, en niet ook het oudere publiek zoals bij bijvoorbeeld Shrek. Dat ook de humor erg braaf is helpt niet echt mee. Wanneer je dat allemaal aan de kant schuift wordt je (innerlijke) kind wel getrakteerd op een visueel festijn: Despicable Me is kleurrijk, snel en de personages toegankelijk en leuk. Zoek je meer dan dat, hoef je Despicable Me niet op te zetten. De soundtrack valt overigens wel positief op; Pharell Williams, ex-N.E.R.D. zanger – die nu een comeback maakt met nummer 1 hits zoals Get Lucky en Blurred Lines – heeft bijna alle originele nummers geschreven.
