Om onze strippenkaart bioscoopkaartjes op te maken moesten we halsoverkop in de laatste week van 2013 nog een film kiezen om op het grote doek te bekijken. We besloten te gaan voor Frozen, een animatiefilm van Disney die heerlijk back to the roots is, met een grote maatschappelijke update. Vol typische Disney liedjes en prinsessen die net wat meer pit hebben dan de Doornroosjes en Assepoesters hebben wij ons prima vermaakt.
Ondanks dat het bijna een ouderwets getekend project zou worden (helaas niks van gekomen) volg je in Frozen de digitaal geanimeerde Anna (Kristen Bell), een happy-go-lucky prinses die vervreemd is van haar zus Elsa (Idina Menzel) sinds een ongelukkig voorval in hun jeugd. Wanneer Anna de confrontatie aangaat met haar zus verandert hun prachtige koninkrijk in een sneeuwlandschap – midden in juli. Aan Anna de taak om de boel weer op orde te krijgen en te ontdekken hoe zij, en de rest van de wereld, nu echt in elkaar steekt.
Wanneer je regelmatig naar guilty pleasure serie Glee kijkt zullen een aantal stemmen je bekend voor komen, zowel Menzel als Groff, die de onbeholpen held Kristoff inspreekt, werden bekend bij het grote publiek in het eerste seizoen van de serie. Ook wordt de titelsong van Frozen gezongen door Demi Lovato, die in het laatste seizoen een rolletje speelt. Zoveel sterke stemmen bij elkaar schept natuurlijk mogelijkheden voor veel prachtige nummers waar de makers ook dankbaar gebruikt van hebben gemaakt, zeker de helft van de film wordt gezongen, dus daar moet je van houden. Qua animatie verlegt Frozen flink de grenzen, sommige scènes zouden 5 jaar geleden niet mogelijk zijn geweest en komen vooral in de bioscoop (3D!) indrukwekkend over. Het feit dat het plot ruimte geeft aan vrouwelijke karakters met wat meer diepgang en dit de eerste Disney is die is geregisseerd door een vrouw (Jennifer Lee) luidt een – long overdue – nieuwe generatie Disneyprinsessen in. Al met al heeft Frozen alles in zich om een Disney klassieker te worden. Mensen die allergisch zijn voor animatie met veel liedjes kunnen hem beter overslaan maar volwassenen die vroeger genoten van de halve musicals die Disney toen produceerde kunnen hun hart ophalen – net als de kleintjes, die voor het eerst fan worden.
