Wie Jason Statham zegt, zegt ook oneliners, geweren en heel veel actiescènes. De acteur staat bekend om films als The Transporter en Crank, waarin hij telkens dezelfde held speelt: rustig een eigen leven willen leiden maar om een of andere manier terecht komen in keiharde actie, waarbij Statham de meest inventieve capriolen uithaalt om in leven te blijven. Death Race is niet anders, dus je weet wat je te wachten staat.
Statham is deze keer de ten onrechte veroordeelde Jensen Ames, voormalig coureur en nu opgesloten in een zware gevangenis in de toekomst (toen de film uit kwam dan, inmiddels weten we wel beter hoe 2012 eruit zag). Om het overschot aan gevangenen tegen te gaan wordt de Death Race georganiseerd: een race zonder regels in aangepaste lompe voertuigen, wat veel weg heeft van een computerspel. Ames wordt erin geluisd om aan deze race mee te doen, waarna het alles of niets is om ooit zijn dochtertje weer te kunnen zien.
Omdat de film voornamelijk bestaat uit puns is het niet de moeite waard om in te gaan op de dialogen of acteerprestaties, maar des te belangrijker is de actie. En dat zit wel goed! Vanaf de eerste minuut vliegen de auto-onderdelen je al om de oren met een shotfrequentie waar je epilepsie van krijgt. De special effects zijn dan ook prima in orde en zorgen gegarandeerd door de nodige adrenaline-shots. Een verrassend pluspunt aan deze film is dat het plot niet zo mager is als je zou verwachten; je wordt enkele keren getrakteerd op een onverwachte plottwist waaruit blijkt dat de regisseur en schrijver (Paul W.S. Anderson, Resident Evil) weet wat hij doet. Er worden heel wat ongeloofwaardige stunts uitgevoerd en de racevoertuigen nemen belachelijke proporties aan, maar actiefilms zijn natuurlijk altijd over the top. Death Race bleek uiteindelijk dus erg vermakelijk, al is deze niet voor alle leeftijden: vanwege de hoeveelheid wapens, maar vooral vanwege de behoorlijk expliciete kills.
