Een tijdje terug kwam de snoerharde sci-fi Edge of Tomorrow met Tom Cruise uit. Het was voor mij toch al gauw 15 jaar geleden dat ik de film waar de kleine Cruise groot mee is geworden had gezien, dus werd het tijd voor een rewatch van Mission: Impossible. Dat Tessa deze film nog niet eerder had gezien was eigenlijk al genoeg reden om dit oudje weer eens op te zetten.
Regisseur Brian de Palma had na Scarface weer een echte blockbuster te pakken die menig jongenshart deed stuiteren van de adrenaline. Cruise speelt een geheim agent die uit z’n team is gegooid, maar kan zijn zenuwen niet bedwingen om op eigen houtje alsnog een grote spion te ontmaskeren. Hiervoor stelt hij een team van experts samen (o.a. Jean Reno uit Léon) waarmee de onmogelijke missie wonderbaarlijk genoeg gewoon mogelijk bleek. Al houdt het daar niet bij op voor Cruise…
Nu 18 jaar later valt het eigenlijk tegen hoe goed deze film is. Actiescènes zijn erg recht-toe-recht-aan en het acteerwerk is matig. Toch blijf je in spanning zitten – zeker tijdens de beroemde scène waar Cruise aan een draadje hangt boven een drukgevoelige vloer – en wordt je door enkele plottwists verrast. Dat de film gebaseerd is op een tv-serie merk je aan het hoge tempo, de kartonnen personages en voornamelijk de typische montage. Het is een iconische film geworden, maar daar blijft het bij. Mission: Impossible heeft zijn beste tijd gehad in de vorige eeuw, maar vergeleken met actiefilms als Die Hard of Now You See Me verbleekt deze klassieker. Een voordeel: de film is voor hedendaagse standaard zodanig zo braaf, dat hij voor iedereen geschikt is.
