Tijdreizen wordt zo vaak in films gebruikt dat het bijna een eigen genre mag zijn. Film is dan ook een ultiem medium om tijdreizen te verbeelden, maar omdat tijdreizen – voor zover we weten – niet mogelijk is roept het verbeelden ervan vaak meer vragen op dan antwoorden. In mijn ogen weet de Spaanse Los Cronocrímenes (Engels: Timecrimes) het reizen door tijd zo logisch mogelijk neer te zetten. Als kijker wordt wel van je gevraagd dat je goed oplet.
Héctor is een normale man die zijn tijd met zijn vrouw doorbrengt in een afgelegen huis. Hij slaat op de vlucht wanneer plots een mysterieus type opduikt. In een klein laboratorium vindt hij een tijdmachine waardoor hij een uur terug naar de tijd reist, en volgens het butterfly effect mag hij de loop van omstandigheden niet veranderen. Al snel blijkt dat dit onmogelijk is en komt hij terecht in een lus van gebeurtenissen.
Regisseur en schrijver Nacho Vigalondo (wij maakten al eerder kennis met hem in The ABCs of Death) vertolkt zelf de tweede hoofdrol van lab-assistent waaruit blijkt dat acteren hem ook prima af gaat. Het karakter van hem en die van Héctor is wat oppervlakkig, maar de nadruk ligt dan ook vooral op het plot. In eerste instantie is het onduidelijk wat er precies gebeurt, maar langzaamaan krijg je de regels van het tijdreizen door en wordt je meegenomen in een complexe achtbaan waarbij je niet languit op de bank kan blijven liggen. De visuele kant is echter niet bijzonder, vooral omdat het grotendeels in de natuur plaatsvindt. Los Cronocrímenes doet qua sfeer erg denken aan Primer (2004), hoewel het daar wat wetenschappelijker wordt gebracht. Als je houdt van puzzelfilms waarbij je als kijker aan het werk wordt gezet, dan is deze film ideaal. Voor simpel entertainment en voor kinderen kun je beter een tijdreisfilm als Jumper (2008) opzetten.
