Met kerst kijk je natuurlijk kerstfilms. Veel mensen vergeten dat echte oude films net zo leuk kunnen zijn als hedendaagse blockbusters, zeker als het gaat om dat nostalgische, klassieke kerstgevoel. A Christmas Story is een bekende, maar Holiday Inn uit 1942 is stiekem net zo bekend – vooral door één specifiek lied: White Christmas. Het is de meest verkochte kerstplaat ooit en kent zijn oorsprong in deze film. Twaalf jaar later zou nog een soort spin-off komen met dezelfde naam. Een stukje kerstgeschiedenis dus die je gezien moet hebben.
De vrienden Jim en Ted (Bing Crosby en Fred Astaire) hebben elk hun eigen talent: de een kan goed zingen, de ander dansen. Die kunstjes zetten ze graag in om dames te versieren, maar ze hebben één probleem: ze vallen op dezelfde vrouw. Jaren later ontmoeten ze elkaar weer als Jim een eigen motel heeft dat alleen open is op feestdagen: de Holiday Inn (waar ook dat liedje van Rapper’s Delight naar vernoemd is). Relaties zijn inmiddels veranderd en wéér hebben ze hetzelfde probleem om op dezelfde vrouw verliefd te raken. Een lastige positie, want de vrouw in kwestie werkt bij de Inn als zangeres én danser.
De romantiek spat er vanaf in deze kerstfilm. Of eigenlijk is het een feestdagenfilm, want met allerlei liedjes worden in de Holiday Inn alle (christelijke) bezongen. Crosby en Astaire waren destijds beiden acteurs met vele talenten, dus de zang- en danskwaliteiten zijn op hoog niveau. Één en al kerstgevoel dus. Regisseur Mark Sandrich, de vaste regisseur van Astaire, weet er ook nog wat komedie in te verweven in de vorm van klassieke slap stick zoals alleen zwart-witfilms die kennen. Maar in die tijdsgeest is er nog iets anders aan de hand op gebied van komedie: de berichte black face die in de (buitenlandse) zwartepietendiscussie flink onder vuur ligt. In Holiday Inn wordt het optreden door een blank persoon die zich zwart schminkt en zingt over het afschaffen van de slavernij gezien als luchtig entertainment met als uitgangspunt medeleven, maar anno 2017 zit je toch wel met geklemde kaken naar die scène te kijken (het is zelfs zo erg dat als de film nu op tv wordt uitgezonden, de bewuste scène eruit wordt geknipt). De film biedt ook nog een stukje cultuurbewustzijn dus. Maar laat je daardoor niet afschrikken; Holiday Inn is een heerlijk romantische, muzikale, klassieke feestfilm die een interessant kijkje geeft in het Hollywood van de jaren 40. Mocht je nou een ongegronde reden hebben om geen zwart-witfilms te kijken, dan heb je geluk: er bestaat ook een ingekleurde versie.
