Toen ik voor het eerst hoorde dat La La Land in productie was kon ik alleen maar enthousiast worden. Zelden kom je films tegen die zoveel van je persoonlijke checkboxes afvinken: het is een musical, de prachtige Emma Stone (Birdman) en Ryan Gosling spelen de hoofdrollen (The Big Short, Crazy Stupid Love), het is een musical, hij grijpt onvervalst terug naar een nostalgisch Hollywoodverleden vol glitter en glamour, en had ik al gezegd dat het een musical was? Zulke hoge verwachtingen kunnen ervoor zorgen dat een film vervolgens vies tegenvalt, maar gelukkig werd La La Land meteen gepromoveerd tot een van mijn favoriete films ooit.
Met in de achtergrond altijd wel een mooi piano-melodietje of catchy popsong volgen wij Mia (Stone), een jonge actrice die voorlopig niet meer mensen entertaint dan diegenen die in haar koffiezaak langs komen. Ze wil graag doorbreken in Hollywood maar wordt gepijnigd door twijfels: is dit wel wat ik wil? Ben ik überhaupt goed genoeg? Op verschillende momenten komt zij Sebastian (Gosling) tegen, die er schoon genoeg van heeft dat de wereld maar op zijn favoriete muziekgenre spuugt. Zijn droom is om een jazzcafé te beginnen in Tinseltown en daarmee het respect wat jazz verdient terug te krijgen van het grote publiek. De levens van Mia en Sebastian meanderen door elkaar heen, en gelukkig voor de romantici onder ons, delen zij ook een groot deel van de tijd hun dromen met elkaar.
Temidden van een explosie van jaren 60 kleurgebruik spat de chemie tussen Gosling en Stone van het scherm af en bloeit de liefde tussen de jazzpianist en de beginnend actrice op. De muziek in de film wordt goed ingezet, vrolijke nummers als ‘Another Day of Sun’ worden bijvoorbeeld afgewisseld met het Oscarwinnende ‘City of Stars’. Die laatste vormt het leidmotief en een kijker die er oren voor heeft zal genieten van hoe deze telkens wordt verkort, verlengt en vervormt naarmate de romance vordert. Regisseur Damien Chazelle heeft zijn sporen dan ook verdiend in de muziekfilm, twee jaar geleden leverde hij nog het prachtige Whiplash af, dat eveneens jazz als thema heeft. Maar ook voor mensen die niet alles kijken waar het stempeltje musical op valt te plakken valt er bij La La Land genoeg te beleven: de shots zijn bloedmooi, Stone’s acteerwerk is ijzersterk en het einde weet de film te sparen van het melodramatische. Daarbij is de sfeer krachtig neergezet door een surrealistische combinatie van oude film (subtiele kleurfilters, vignets, en kleding van een halve eeuw terug) en de moderne tijd. Oftewel, La La Land is een prachtige hommage aan het oude Hollywood waarvan ik nu al uitkijk naar de uitgebreide Blu-ray release. We zullen eerst maar eens Moonlight moeten kijken, maar voor nu hadden ze naar mijn idee die Oscar afgelopen week best mogen krijgen.
