Deadpool

Deze film heeft weinig introductie nodig toch? Blootstelling aan de uitgebreide promotie voor de (anti)superheldenfilm die al ruim zestien jaar op de planken lag en nu eindelijk op het witte doek verscheen, was niet te voorkomen. Als onderdeel van de X-Men wereld heeft Deadpool een bijzondere rol in de comics, alsook in de film: deze cynische antiheld gaat geweld niet uit de weg en houdt er van om de vierde muur te doorbreken. Met andere woorden: hij spreekt je regelmatig direct aan. Opvallend: regisseur Tim Miller maakte eerder Scott Pilgrim vs. the World, wat ook helemaal draait om comics en de zelfreflectie daarin.

In een notendop is Wade Wilson, de ‘echte’ naam van Deadpool, een ex-huurmoordenaar die net als Wolverine het product van een genetisch experiment is. Wade had namelijk kanker in een vergevorderd stadium, en een louche figuur benaderde hem met een aanbod dat hij niet kon weigeren: helemaal genezen en nog sterker terugkomen dan hij al was. Het enige nadeel: zijn volledige huid ziet er nu uit als een maanlandschap (Freddy Krueger is er niets bij) en dat had het mysterieuze figuur er niet bij vermeld. Het is dan ook Wade’s doel om hem te vinden en hem te dwingen zijn gezicht te ‘repareren’.

Waar Wolverine een heerlijke sciencefiction is, mist Deadpool toch vaak de science en is het vooral fictie. Zo wordt hij maandenlang gemarteld omdat de mutatie alleen optreedt bij het vrijkomen van adrenaline, maar adrenaline kun je gewoon in een lab fabriceren. Ook weet Deadpool zuurstof in brand te zetten – iets waarvan de basisschoolboeken scheikunde al uitleggen dat het zo niet werkt. De hele reden van zijn bestaan is dus wat gammel, maar zijn personage is hilarisch. Met pikzwarte humor weet Ryan Reynolds goed op je lachspieren te werken, dat liet hij ook al liet zien in The Voices. Doordat de film is doorspekt met verbale grappen worden scènes wel telkens geknipt in makkelijk te consumeren hapjes, waardoor je niet echt wordt meegenomen in de actie. Maar dat past natuurlijk ook helemaal in de tijd van nu: bij een korte aandachtsspanne horen korte stukjes entertainment. Stop daar nog talloze pop-culturele referenties in en je hebt gegarandeerd succes in de box office. Dat neemt niet weg dat de actie – en de zelfreflectiviteit daarin – om te genieten is. CGI op z’n best. Eenvoudige maar leuke bijrollen van onder andere T. J. Miller zorgen ervoor dat het niet 100% Deadpool op je scherm is, wat voorkomt dat het een standup show met actiescènes wordt. Eerlijk gezegd heeft Deadpool na alle hype zijn verwachtingen niet helemaal waargemaakt, maar dat is niet erg: het is een iconisch hoogtepunt in het genre van superheldenfilms. Jammer dat deel twee daarmee vanzelfsprekend minder goed gaat worden.