Een paar jaar geleden waren we erg enthousiast over Ex Machina en toen ik hoorde dat schrijver/regisseur Alex Garland een nieuwe titel uitbracht moest ik deze natuurlijk zien. Annihilation heeft veel aandacht van de pers gekregen, niet zozeer om de film an sich maar omdat een of andere hoge pief bij producent Paramount besloot dat de film te moeilijk was voor het bioscooppubliek, waardoor Annihilation in Europa direct op Netflix is verschenen. Vergezeld door collega’s bouwden we onze eigen bioscoopervaring en keken we vol spanning naar dit werk, wat na Ex Machina toch wel verwachtingen oproept.
Natalie Portman speelt de heldhaftige en slimme Lena, die vroeger in het leger zat en nu hoogleraar biologie is. Door omstandigheden, die we omwille van spoilers even achterwege laten, komt ze terecht in een geheime missie: samen met vier andere vrouwen trekt ze een verlaten natuurgebied in waar een vreemd natuurverschijnsel langzaam maar zeker groeit. Eenmaal in het gebied blijkt al snel dat de natuurwetten zoals wij die kennen daar niet helemaal gelden.
Qua sfeer is Annihilation totaal anders dan Ex Machina; waar die heel kil was, is deze film kleurrijk en grillig door de beboste en bijzondere omgeving. De zoektocht naar het onbekende doet ook denken aan Arrival, maar de filosofische levensvragen die in de diepere lagen van Annihilation liggen zijn dan weer compleet in lijn met Ex Machina. Denk aan thema’s als de definitie van ‘leven’, de rol van destructie en verschillende perspectieven daarin. Het is een film waar je je eigen interpretatie aan moet geven (soms een ‘intellectuele science fiction’ genoemd) en dat is niet voor iedereen weggelegd. Zeker naarmate het einde in zicht komt bestaat Annihilation veelal uit (cinematografische) metaforen. Garland scoort goed op dat gebied, net als de keuze voor personages (vrijwel allemaal vrouw!). Toch vervalt hij soms in cliché scifi trucjes, zowel visueel als in het plot. Natalie Portman is hier ook niet op haar best en acteert wat stijfjes. Wellicht had er wat meer diepgang in de personages gekund – net als bij Oscar Isaac, die nauwelijks screen time heeft – want je merkt dat de personages als meer dan slechts pionnen bedoeld zijn. Annihilation haalt het niet bij Garlands vorige werk, maar heeft zeker interessante elementen die je aan het denken zetten. En anders kun je altijd nog kijken naar de prachtige beelden.
