De laatste film die we zagen op het IFFR was High Life, geschreven en geregisseerd door de 70-jarige Claire Denis en met Robert Pattinson (van Twilight) in de hoofdrol. In het gezelschap van onder andere een psycholoog, filosoof en natuurkundige leek High Life een prima filmkeuze. Want dit drama gaat over de psyche van de mens, ethiek en de ruimte.
In de nabije toekomst (of andere realiteit, dat wordt niet duidelijk) worden ter dood veroordeelden ingezet als proefkonijnen in de ruimte. Een klein groepje gaat onder leiding van een arts, tevens crimineel, in een ruimteschip ons heelal in met een tweeledige missie: het onderzoeken van de krachten die bij een zwart gat vrijkomen en de mogelijkheid om in de ruimte een foetus en kind te laten groeien. Monte (Pattinson) is hierin ons hoofdpersonage, die een gedeelte van tijd alleen opgescheept zit met zijn dochtertje.
High Life vertelt haar verhaal niet chronologisch. Zo is het geen spoiler om te vertellen dat Monte en zijn dochter uiteindelijk in hun eentje in het ruimtestation leven, want daar begint de film mee. Aangezien het een schip vol criminelen betreft kan je wel raden wat er aan vooraf is gegaan. High Life draait dan ook niet echt om de gebeurtenissen en de interne logica (sterker nog, er zitten eigenlijk teveel plotholes in om het een goede scifi te noemen) maar is meer een beschouwing van hoe de mens devolueert naar primaire behoeftes als seks wanneer men los komt te staan van de samenleving. Dat resulteert in behoorlijk kille en grafische beelden, waarin Dr. Dibs (Juliette Binoche) een sterke rol speelt als mysterieuze en met sperma geobsedeerde arts. Die kilte wordt benadrukt door veel monochrome scènes en een bevreemdend decor met net-niet-moderne technologieën. Pattinson komt wat houterig over, maar dat past wel bij zijn personage als jonge crimineel die vader (geworden) is. De acteerprestaties van Mia Goth, die de vervelende adolescent Boyse speelt, zijn ook het vermelden waard. High Life is duidelijk ontstaan met een abstract concept als basis, maar Denis heeft op een aantal punten kansen laten liggen om de film beter te maken. Wat resteert is een trage beschouwing waar gevoel belangrijker is dan begrip en waar je sommige vraagtekens gewoon moet accepteren.
