Tucker and Dale vs. Evil

Een tijdje terug verscheen deze titel als aangeraden voor mij op IMDb en toevallig was hij deze week te zien op SBS9. Die kans laat je niet voorbij gaan natuurlijk. Als zombie-horrorfan leek me dit de ultieme satire op horrorfilms en ik werd niet teleurgesteld. Tucker and Dale vs. Evil is gortdroog, maar als je in de juiste stemming bent, erg vermakelijk.

In Tucker and Dale vs. Evil komen twee verhalen samen. Op de eerste plaats heeft Tucker een oud huisje middenin de bossen gekocht die hij met zijn dommige vriend gaat opknappen tot man cave. Aan de andere kant staat een groep hipsters die een kampeervakantie in diezelfde bossen hebben gepland. De eerste ontmoeting tussen het eenvoudige duo en de verwende studenten verloopt al niet zo vloeiend door een miscommunicatie, maar wanneer ze elkaar later in de bossen weer treffen gaat het helemaal mis. Terwijl de hipsters te maken denken te hebben met twee maniakale bosbewoners, zijn Tucker en Dale bang voor een groep suïcidale studenten.

De hele film bestaat uit een onmogelijke opeenstapeling van toevalligheden, verbouwd tot elk horrorcliché die je maar kan bedenken. Zo zijn er de man met de kettingzaag, achtervolgingen in het bos en mysterieuze verdwijningen. Voor de kijker is er eigenlijk niets engs aan want je ziet immers precies hoe de ‘mysterieuze’ situatie is ontstaan. Regisseur Eli Craig, die ook de serie-versie maakte van het fantastische Zombieland, heeft met Tucker and Dale vs. Evil precies al het enge en onbekende uit horrorfilms ingewisseld voor slapstick-achtige humor. Dat wil niet zeggen dat je je kleine neefje moet laten kijken, want aan bloederige situaties schort het niet. Gore met een knipoog dus. Ook de filmmuziek en het typische gebruik van kleurfilters is typisch horror gebleven, wat het contrast nog scherper maakt. Als dan het verhaal zelf ook nog interessant en origineel is heb je een lachwekkende film te pakken die terecht een kleine cultstatus heeft gekregen.